"Toen ik op 14 oktober 1988 op kantoor kwam, stopte de receptioniste me meteen een stapel berichten in de hand en zei: ‘Er hebben al heel veel mensen gebeld om te weten wat Greenpeace gaat doen om de walvissen in het ijs van Alaska te redden.' Ik begreep meteen dat we geen keuze hadden. We moésten reageren.
Toen het verhaal de voorpagina’s van de kranten begon te halen, zaten de walvissen al een week vast. Volgens waarnemers zouden ze het nog maar een paar dagen uithouden. We wilden het ijs over een afstand van 8 kilometer breken om de walvissen zo een uitweg naar zee te geven. Maar daarvoor moesten we eerst een ijsbreker vinden. De Amerikaanse regering kon ons daar niet mee helpen. Haar twee boten die deze taak tot een goed einde konden brengen, waren niet beschikbaar.
Intussen bleven de mensen ons van overal opbellen, met oplossingen om de walvissen te redden. Veeco, een bedrijf dat ondersteunende diensten levert aan de olie-industrie, was bereid een boot ter beschikking te stellen, die het ijs rond de walvissen kon breken. In hun onmiddellijke omgeving was het ijs niet zo dik, maar op andere plaatsen was het ijs wel elf meter dik. We moesten dus iets anders verzinnen.
Het was duidelijk: als de regering en de industrie ons niet konden helpen, konden we alleen nog maar aankloppen bij de Sovjet-Unie. Maar president Reagan stond niet bekend om zijn goede relaties met de Sovjet-Unie. Het idee om aan zijn Sovjetcollega’s te vragen om één of meer schepen naar Amerikaanse wateren te sturen om walvissen te redden, leek absurd. Er was ook nog een andere moeilijkheid: hoe moesten we de overheid van de Sovjet-Unie contacteren?
De situatie werd nog spannender omdat één van onze actievoersters, Cindy Lowry, intussen naar Alaska was gereisd om erbij te zijn als de reddingsoperatie zou starten. Ze hield ons op de hoogte van de toestand van de walvissen. Het ging niet goed met hen. Ze konden zich waarschijnlijk niet voeden omdat het water niet diep genoeg was.
Het ging niet goed met de walvissen. We moesten iets doen...
Het was één van de meest bewogen weken van mijn hele carrière bij Greenpeace. Mijn oor deed pijn van het voortdurend aan de telefoon hangen. Ik had de hele tijd contact met Cindy, maar moest tegelijk ook de vele vragen van de pers beantwoorden.
Een week later kregen we uiteindelijk een positief antwoord uit de Sovjet-Unie van Arthur Chilingarov, die met dit dossier belast was. Het land had twee ijsbrekers voor de reddingsoperaties ter beschikking. Het enige probleem was dat Chilingarov de hulp van Greenpeace inriep om toelating te krijgen van de Amerikaanse regering om in Amerikaanse wateren te mogen komen. Na veel verwikkelingen kreeg de Sovjet-Unie uiteindelijk groen licht.
Ten slotte zijn zowel de Reagan-administratie als de Sovjet-Unie tussengekomen, net als de Inuit. Twee van de drie walvissen hebben we kunnen redden. De derde, het jongste dier, heeft het jammer genoeg niet gehaald..."
In Big Miracle speelt Drew Barrymore Rachel, een personage geïnspireerd op een Greenpeace-activiste. Luister naar haar getuigenis (in het Engels).