Je leidt de campagne van Greenpeace tegen ontbossing vanuit het kantoor in Brussel?

Ja, die campagne speelt zich af in de landen met uitgestrekte bosgebieden, maar ik ben vooral actief in België. Het is absoluut nodig om een eind te maken aan de ontbossing en aan de aantasting van het woud. Dat is allerminst eenvoudig en de illegale houtkap maakt alles nog ingewikkelder. Gelukkig boeken we vooruitgang: Europa heeft regelgeving
goedgekeurd die illegaal hout op de EU-markt verbiedt. Dat eisen wij al tien jaar! Nu moeten die regels nog worden nageleefd: onlangs hebben we in de haven van Antwerpen een lading illegaal hout van een Congolees bedrijf onderschept. We hebben de overheid gevraagd om het hout in beslag te nemen en de betrokken bedrijven te bestraffen. Dat is van groot belang. De illegale houtkap draagt bij tot het verlies van biodiversiteit en tot de klimaatverandering. En miljoenen mensen zijn ook afhankelijk van het woud voor hun voeding, hun bouwmateriaal…

Maar je doet ook graag ervaring op aan de andere kant van de wereld?

Ik heb een jaar in Peru gewoond, als vrijwilliger voor een vereniging die werkt rond de sociale en milieu-impact van de mijnbouw. Ik kwam in contact met de plaatselijke gemeenschappen om hun bezorgdheid beter te kunnen begrijpen. Ik sprak ook met vertegenwoordigers van de mijnbouwsector. De relaties zijn gespannen. Dat is logisch,
de sector maakt grote winsten en de plaatselijke bevolking verdient daar vrijwel niets aan. En dat is niet alles: de mijnbouwactiviteiten veroorzaken zware watervervuiling in het Andesgebergte. En de mensen gebruiken dat water voor zichzelf en ook voor hun dieren, om hun land te irrigeren, enzovoort. Ik heb reportages gemaakt en activiteiten georganiseerd om de plaatselijke bevolking te ondersteunen.

Samenwerken met getroffen gemeenschappen en activisten motiveert me

Wat heeft je ertoe aangezet om dat te doen?

Ik wilde van dichtbij zien in welke omstandigheden de ertsen worden ontgonnen die dienen voor onze dagelijkse producten. En ik wilde ook samenwerken met de gemeenschappen en met actievoerders die proberen dingen te verbeteren, vaak in een context van repressie en schending van de mensenrechten. Die ervaring heeft mij enorm gemotiveerd. Door de confrontatie met de ontbering van de getroffen plaatselijke bevolking ben ik meer dan ooit overtuigd.

Dus weldra ga je voor Greenpeace ergens op het terrein werken?

Wie weet! Ik zou graag naar de landen met tropisch bos reizen om er mee te werken aan het welslagen van onze campagnes. Maar ik ben niet ontevreden over mijn werk in Brussel, hoor: het is hier, bij ons, dat het hout aankomt dat in Congo is gekapt en de producten die in China zijn gemaakt bijvoorbeeld. Kortom, we hebben hier het vermogen om iets te doen aan problemen aan de andere kant van de wereld – of het nu gaat om mensen die worden uitgebuit op plantages midden in de Congolese bossen of mensen die moeten leven in de buurt van vervuilde rivieren in China. Binnenkort gaan we ook onze campagne rond palmolie als motor van ontbossing in Indonesië weer aanzwengelen. Jullie zullen er zeker nog van horen!