Hallo Magalie en Olivier, wat hebben jullie tot nu toe gedaan?

Magalie:

Ik werk intussen vier jaar voor Greenpeace. Na mijn studie als tolk Engels en Russisch heb ik vier maanden in de verkoop gewerkt. Dat vond ik echt niet leuk, het draaide veel te veel rond winst en daarom heb ik een baan gezocht die me beter lag en die zinvol was. Zo heb ik gesolliciteerd bij Greenpeace. Ik heb er altijd als ambassadrice gewerkt, ook tijdens het jaar dat ik naar Nieuw-Zeeland ben geweest, nu twee jaar geleden.

Olivier: Ik heb een diploma directiesecretariaat en heb als dakbedekker gewerkt. Ik had het grote geluk dat ik al als jongere zeer geëngageerde vrienden had, die mij de ogen hebben geopend voor de actieve mierenhoop die ons systeem probeert te verbeteren. Daarom heb ik een andere weg gekozen en een jaar een opleiding permacultuur gevolgd. Ik heb ook nog twee jaar aan artivisme (samentrekking van kunst en activisme) op lokaal niveau gedaan. Toen mijn geld op was, heb ik werk gezocht dat overeenstemt met mijn waarden en waardoor ik nog wat tijd overhoud. Ambassadeur van Greenpeace bleek voor mij de ideale combinatie.

Weten jullie nog wanneer je voor het eerst over Greenpeace hebt horen praten?

M.: Min of meer! Het was zeker in verband met de schepen. Als klein meisje droomde ik ervan om aan boord te gaan van een van die boten! Vandaag nog altijd, trouwens (lacht). In Nieuw-Zeeland ben ik als actievoerster enkele keren meegevaren op een zodiac, maar de Rainbow Warrior, de Esperanza of de Arctic Sunrise heb ik telkens gemist. Ik heb ze zelfs nog nooit gezien…

O.: Als tiener hing ik posters aan mijn muur en ik herinner mij een foto van een duiker van Greenpeace die de oprichting van een natuurreservaat eiste. Daarna heeft Greenpeace me sterk geholpen om milieubewuster te worden. Ik houd van lezen en systematisch kennis verwerven van de wereld, en Greenpeace helpt me daarbij op ecologisch vlak.

Waarom hebben jullie beslist om ambassadeur te worden?

Ik zocht werk dat overeenstemt met mijn waarden en waardoor ik nog wat tijd overhoud. Olivier

M. : In het begin was ik gewoon tevreden dat ik bij Greenpeace kon solliciteren. Al werkend heb ik dan beseft dat het mij wel beviel om ambassadrice te zijn: je informeert en motiveert de mensen die je ontmoet en je moedigt hen aan om iets te doen. Dat vind ik leuk. Er is een warm menselijk contact. Het is zo leuk als mensen ons bij hen thuis uitnodigen of ons een kopje thee aanbieden terwijl we met hen praten. Ik ben al snel teamverantwoordelijke geworden en de onderlinge sfeer bevalt me wel. Of we nu met twee of met acht zijn, er heerst altijd een positieve wedijver en een goede sfeer.

O. : Voor mij was het een doordachte keuze. Nadat ik twee jaar op lokale schaal had gewerkt, wilde ik rechtstreeks contact houden met de mensen, om hun concrete informatie te bieden en ecologische ideeën door te geven. De impact van onze handelingen wordt vaak geminimaliseerd, maar toch zijn ze onontbeerlijk – net als een ruimere beweging. Dat is wat Greenpeace mogelijk maakt en wat beantwoordt aan mijn persoonlijke streven.

Is het niet te zwaar om op straat te werken?

Ik blijf geëngageerd tot we de planeet hebben gered. Magalie

M. : Soms wel, maar zoals ik al zei, dan voel je des te beter de vriendelijkheid van de mensen die je ontmoet en dat biedt vaak de kans tot aangename, pittige en inspirerende discussies.

O. : In de straat komt het erop aan de aandacht van een gehaaste voorbijganger te trekken. Dat is een boeiende oefening. Maar eenmaal het gesprek op gang is gekomen, vind ik het fijn om van gedachten te kunnen wisselen met mensen, en hen proberen te overtuigen om meer respect voor het milieu te hebben.

Welke soort steun zoeken jullie?

M. : In de straten en bij deur-aan-deur zijn we op zoek naar mensen die ons maandelijks willen steunen met een gift.

Het voorbeeld van de Noordpoolcampagne vind ik in dat opzicht erg goed. Dat is volgens mij een volledige campagne, die perfect het werk van Greenpeace samenvat. We zijn begonnen met wetenschappelijk onderzoek om aan te tonen hoe schadelijk de olieboringen en de visvangst in de regio zijn. Vervolgens hebben we mensen gemobiliseerd (intussen al 8 miljoen!) die deze regio beschermd willen zien. Tegelijk is er het lobbywerk bij de politiek en de industrie, dat vorig jaar een gedeeltelijke bescherming mogelijk heeft gemaakt. Het is een proces van lange adem, maar er zijn belangrijke vorderingen gemaakt. Een regelmatige financiële steun maakt het voor ons mogelijk om deze campagne voort te zetten. Op termijn hopen we dat de Noordpool volledig beschermd is, zoals reeds het geval is voor de Zuidpool.

Zijn jullie van plan om nog lang geëngageerd te blijven voor het milieu?

M. : Tot we de planeet hebben gered (knipoog). Neen, ernstig nu, dit is voor mij een levenslang engagement. Maar ik ben optimistisch, want de bevolking heeft macht en er beginnen overal op aarde dingen te bewegen.

O. : Ik ben ook een optimist, maar wel een realistische optimist. Ik geloof heel diep in de mensheid. Ik heb hoop en hoop is de motor van alles.

En bij Greenpeace?

M. : Hahaha. Ik weet het niet, maar ik vind het leuk, ik werk er graag. De mensen zijn net zo mooi binnen als buiten, dat inspireert me.

O. : Ik houd van het persoonlijke engagement van iedereen. Ze weten vaak waarover ze praten en zijn vaak heel consequent. En ik waardeer het dat Greenpeace een stabiel team houdt, met aandacht voor de waarde en het belang van het werk van de ambassadeurs.