Toen ik Greenpeace voorstelde om een van de moeilijkste en zwaarste tochten in Patagonië – een gebied dat bekendstaat om zijn slechte weer – te ondernemen met PFK-vrije kleding, had ik toch mijn twijfels. Zouden die producten hun werk even goed doen als kleding met Goretex? Wel, ik moet zeggen dat dit inderdaad het geval is en ik ben uitzonderlijk tevreden over hun prestaties!
Lees hier meer over waarom PFK’s zo schadelijk zijn en de eerdere Greenpeace expedities
Maar laten we bij het begin beginnen. Mijn partner en ik hielden de voorbije drie weken voortdurend de weerberichten in de gaten, maar de hele maand december viel het weer tegen. Gelukkig werd er van 3 tot 7 januari een periode van goed weer voorspeld en dat leek dus onze kans om de Cerro Torre te beklimmen, een piek van 3.128 meter in het uiterste zuiden van Argentinië.
Een zware aanloop
Er stond een stevige wind toen we onze tocht naar Laguna Torre en het basiskamp van Nipponino aanvatten. Na zes uur over de gletsjer ploeteren, sloegen we ons kamp op en konden we eindelijk wat rusten. De afstanden zijn hier veel groter dan gelijk waar en je moet vaak 20 kilometer stappen vooraleer je de bergen bereikt. Goed en betrouwbaar materiaal is van essentieel belang als je dan wordt verrast door slecht weer.
In het basiskamp van Nipponino bereidden we ons materiaal voor de beklimming voor en om middernacht begonnen we onze trektocht naar de voet van de westkant van de Cerro Torre. Een lange en zware tocht over de Glaciar Grande (Grote Gletsjer) tussen reusachtige ijskloven leidde ons naar de Standhart-col. Hiervoor moesten we al 1.200 meter klimmen om de Circo de los Altares en het startpunt van onze route te bereiken.
Na vijftien uren klimmen kwamen we aan de voet van de muur, waar de eigenlijke beklimming zou beginnen. Hier maakten we een sneeuwgrot om warm en veilig te kunnen overnachten. We smolten sneeuw voor drinkwater en rustten uit van de inspanningen van de voorbije dag. Tot nu toe deed de PFK-vrije kleding die Greenpeace me ter beschikking had gesteld het uitstekend en ik kon genieten van een droge en warme nachtrust.
Naar de top!
De ochtend van 5 januari begonnen we de beklimming van de westkant van de Cerro Torre. De top torende nog 850 meter boven ons uit. Sneeuw en ongelofelijke ijsformaties leken onmogelijke obstakels, maar in 1974 had een Italiaans team zich daar toch voor het eerst een weg door weten te banen. We volgden hun route en na heel wat moeilijke stukken verticaal ijs en losse sneeuw kwamen we aan de laatste 50 meter tot de top: de gevreesde ‘paddenstoel’. Dat is het zwaarste deel van de berg, met verticale onvaste sneeuw. Het kan tot vijf uur duren om daarop te raken en veel klimmers keren hier dan ook terug.
Ik nam mijn ijsbijlen en begon eraan. Na een uur strijden tegen de harde wind, lastig klimmen en slechte zekeringen bereikten we de top van deze fantastische berg. De droom van elke alpinist en we genoten dan ook met volle teugen. Daarna begonnen we aan de lange tocht terug naar de sneeuwgrot, die we na twintig uur klimmen bereikten. Daar brachten we de nacht door om weer op krachten te komen. De volgende dag stapten we veertien uur door de Hielo Continental, de derde grootste ijsmassa ter wereld en sliepen we aan de voet van de gletsjer. Op 7 januari keerden we gelukkig – en vooral veilig – terug naar de bewoonde wereld in El Chalten.
Mijn materiaal had het perfect gedaan en ik was heel blij dat ik deze berg heb kunnen bedwingen met kleding zonder giftige chemische stoffen. De natuur is onze thuis en onze speeltuin en als klimmers is het onze taak om haar te beschermen. Bedankt om ons daarbij te helpen, Greenpeace!
David Bacci (28) is een Italiaanse alpinist en avonturier. Hij is ook een echte natuurliefhebber. “We hebben maar één Aarde,” zo zegt hij, “laten we ze wild en levendig houden!”