Francesca trekt met Greenpeace naar de Noordpool en houdt een blog bij.
Dit is aflevering 6.


Heb ik al gezegd dat we op de Arctic Sunrise fantastisch lekker eten? Met dank aan Daniel, de ietwat timide Mexicaanse kok en zijn souschef Karen, een opgewekte Australische die in Zweden woont en met wie ik de kamer deel. Daniel en Karen toveren het beste van alle wereldkeukens op tafel. Van versgemaakte pasta en Marokkaanse tajine tot Thaise springrolls.

Ik help ook meteen een vooroordeel uit de wereld: een Greenpeacemedewerker moet niet per se vegetariër zijn. Er zijn er een aantal, onze Nederlandse Judith is zelfs veganiste, maar vlees en vis worden niet gebannen. Het is al te makkelijk om activisten een geitenwollensokkenimago toe te schrijven. Het getuigt van weinig inzicht en inleving. Alle Greenpeacemedewerkers aan boord zijn net mensen met een grote realiteitszin. Ze pleiten niet voor een geïdealiseerde samenleving die nooit heeft bestaan en nooit zal bestaan. Ze weten waar de wereld om draait en waar het fout loopt.

Het lijkt me dan ook een faire strijd dat moderne middelen worden ingezet om acties zichtbaarheid en ruchtbaarheid te geven. Zodiacs, schepen, helikopters maar vooral menselijk kapitaal zoals experts die op alle mogelijke domeinen worden ingezet. Greenpeace gaat niet over één nacht ijs als ze een bedrijf viseren waartegen ze zullen actie voeren. Ze moeten voorzichtig en selectief zijn. Ten eerste om hun eigen reputatie niet om zeep te helpen. Ten tweede omdat Greenpeace afhangt van vrijwillige bijdragen van individuen (geld van bedrijven en overheden wordt niet aanvaard) en dus niet over gigantische budgetten beschikt.

De actie waar deze missie om draait, zijn de boorplannen van grote oliemaatschappijen zoals Shell en Gazprom in Arctisch gebied Zoals alle offshore drilling gaat dat gepaard met veel risico’s.
We zijn de BP ramp in de Golf Van Mexico nog niet vergeten. Maar boren in een gebied waar het maandenlang donker is, waar de temperaturen zakken tot -50°C en waar het risico op botsing met een ijsschots niet gering is, is vragen om ongelukken. Het ijs verhindert ook dat je hier klassieke opruimmethodes kan toepassen.

We hebben een hele nacht gevaren om aan de rand van het poolijs te geraken. De Deen Arne Sorensen laat de Arctic Sunrise schuiven en duwen langs ijsschotsen. Om dit te doen, moet je veel ervaring hebben en die heeft Arne in zijn lange carrière opgedaan in Antarctica, Alaska en hier in Arctisch gebied. Hij kent het ijs, hij voelt het ijs als geen ander. Dat zie je. Al sinds 1988 werkt hij voor Greenpeace en daarvoor werkte hij op Deense cargoschepen.

Ooit heeft hij eens een maand vast gezeten tussen het ijs. Het schip kon geen kant meer op, net zoals de Belgische poolreiziger De Gerlache met de Belgica in Antarctica eind 19de eeuw. Al moest die toen wachten tot het zomer werd om terug te kunnen varen. Aan die maand gevangenschap tussen het ijs heeft Arne alleen goede herinneringen trouwens. Er was voldoende eten aan boord en om de benen te strekken speelde de crew voetbal op het ijs.

Zover we kunnen kijken is er niets anders te zien dan brokken ijs. Je zou van hier van ijsschots naar ijsschots kunnen hoppen tot aan de Noordpool. Alleen is de tocht nog zo’n 1200 kilometer lang dus ik hou het bij fantaseren. Degene die zich met recht en rede koning van deze ijswoestijn mag noemen, komt ons er trouwens aan herinneren waarom we hier nog zijn. Een moeder ijsbeer met haar kleintje slenteren over het ijs op zoek naar eten. Dit prachtige beest in zijn natuurlijke habitat te zien, maakt ons allemaal heel stil. En nietig.

Lees ook aflevering 1, aflevering 2, aflevering 3, aflevering 4  en aflevering 5 van Francesca's blog

- Francesca Vanthielen is een Vlaamse actrice en presentatrice. Samen met Greenpeace maakt ze een poolreis op de Arctic Sunrise, om met eigen ogen vast te stellen hoe de klimaatverandering hier toeslaat.