Onze klimaatexpert Arnaud Collignon vanuit Cancún

Meestal geef ik het goede voorbeeld op het vlak van CO2-uitstoot: ik heb geen auto, eet zeer weinig vlees, koop lokaal voedsel en hou mijn energieverbruik binnen de perken. Nu heb ik in slechts enkele uren tijd mijn ecologische voetafdruk zwaar opgeblazen door de Atlantische Oceaan over te steken in het meest vervuilende vervoermiddel, het vliegtuig.

Over die paradox praat ik geregeld met andere collega's van Greenpeace. En eerlijk, soms vragen we ons af of we wel juist bezig zijn.

Het is een tegenstrijdigheid die zit ingebakken in al deze klimaatconferenties. Ik was nog heel jong ten tijde van de Top van de Aarde van 1992 in Rio de Janeiro, maar toch herinner ik me dat enkele journalisten zich bezighielden met het tellen van het absurde aantal auto's waarin de staatsleiders en hun gevolg arriveerden op de top.

Delegatieleden in shorts

Vandaag moeten we vaststellen dat er op dat vlak weinig veranderd is. Het Moon Palace, het enorme resort waar de conferentie plaatsvindt, is een betonnen gedrocht aan de Golf van Mexico. Op enkele symbolische inspanningen na – het secretariaat heeft de delegatieleden officieel voorgesteld om in shorts te komen, zodat er minder airconditioning nodig is – is deze VN-conferentie eerder een voorbeeld van hoe we de strijd tegen de klimaatverandering niet kunnen winnen.

In feite illustreert deze top de zware inspanningen die nog nodig zijn om het klimaatprobleem op te lossen. Er is een omwenteling in ons gedrag en in ons globaal energiesysteem nodig. Dat is blijkbaar nog niet doorgedrongen tot de mensen in het Moon Palace. En daarom zijn wij hier aanwezig.

De wereld eist verandering

Daarstraks sprak ik met Fred Amiel, die het project 'solar generation' in Frankrijk coördineert. Jaren geleden lanceerde Greenpeace dit initiatief om hernieuwbare energie te promoten. De leden van solar generation zijn naar Cancún afgereisd om de onderhandelaars met de neus op hernieuwbare energie te drukken. Met hun kleine centrale op zonne-energie brengen ze de energie(R)evolutie naar het hart van het Moon Palace. We moeten eraan herinneren dat de er alternatieven bestaan, dat de technologie op punt staat en dat het slechts een kwestie van politieke wil is (zonne-energie kan al tegen 2020 vijf procent van onze elektriciteit leveren). De ngo's zijn hier om de onderhandelaars te tonen dat er een tastbare realiteit schuilt achter de abstracte teksten waarover ze discussiëren. Er is een wereld/planeet die verandering eist.

Ik zal me waarschijnlijk vragen blijven stellen bij de vervloekte vliegreis die me tot hier heeft gebracht, en die me als alles goed gaat in een tweetal weken terug naar het ijskoude België brengt. Maar binnen enkele jaren, als er een klimaatakkoord bestaat dat de acties van alle landen bepaalt en dat een rem zet op de snelheid waarmee de klimaatverandering zich voltrekt, zal ik tegen mezelf kunnen zeggen dat deze compromissen ongetwijfeld nodig waren.