Pagina - 6 november, 2009
Pfff, voor het eerst deze week ben ik blij dat de onderhandelingssessies erop zitten voor vandaag. Het is frustrerend hoe de industrielanden een oerwoud aan regels uitvinden om de koolstof die opgeslagen ligt in hun bossen zoveel mogelijk te kunnen aftrekken van hun emissiereductiedoelstellingen. Walgelijk, vind ik dat.
Greenpeace laat het stormen voor het klimaat in Barcelona.
De opdracht is nochtans simpel: een vermindering van de uitstoot van broeikasgassen om de temperatuurstijging zo ver mogelijk onder de 2°C te houden. Dat is wat de wetenschap duidelijk aangeeft. Alles wat de rijke landen hier proberen te forceren komt dus neer op het ondermijnen van het hele systeem. Geen wonder dat veel ontwikkelingslanden daar zenuwachtig van worden - ik heb vandaag ook vaak zin gehad om ze allemaal met hun koppen tegen mekaar te kletsen.
Wat het resultaat zal zijn als we verder doen zoals we bezig zijn, toonde Greenpeace vanmorgen tijdens een actie bij de ingang van het conferentiecentrum. Donder, bliksem, regen, wind,... allerlei extreme weersveranderingen passeerden de revue. Ik kon het zelf niet zien, maar de collega's hier waren zeer enthousiast en het is zeker ook de onderhandelaars niet ontgaan. Ons Spaans kantoor draait al een paar weken op volle toeren: vorige week nog voerde het actie om de subsidiëring van steenkoolcentrales aan te klagen, en deze week is het al hun tweede actie in drie dagen tijd.
Over actievoerders gesproken: in het verre Indonesië helpt Nicholas, een Belgische activist, de ontbossing in dat land aan te klagen. Hij is op dit eigenste moment misschien zelf een blog aan het schrijven over zijn belevenissen in het Forest Defenders Camp - zeker lezen! Er sneuvelt daar bos aan een tempo dat wij ons amper kunnen inbeelden. Een oppervlakte die meer dan twee derde van België beslaat, is al verdwenen, grotendeels om er palmolieplantages van te maken. Dat bewijst dat een mechanisme om de ontbossing te stoppen broodnodig is.
Wat evenzeer nodig is, zijn financiële middelen die de ontwikkelingslanden toelaten voorbereidingen te treffen om zo'n mechanisme te laten werken. Maar de centjes zitten nog veilig weggeborgen in de dikke portemonnees van de ontwikkelde landen. Een goed voorbeeld daarvan is onze minister van Ontwikkelingssamenwerking, die ondanks engagementen op papier nog steeds geen enkele actie ondernomen heeft. Dus Charles Michel: hoog tijd om te tonen dat België meer kan dan beloftes doen aan ontwikkelingslanden!