Met het klimaatakkoord van Parijs heeft de EU beloofd om de CO2-uitstoot drastisch te verlagen. Bovendien stellen de basisverdragen van de EU dat duurzame ontwikkeling een essentieel doel is, waaraan het Europees handelsbeleid zich moet houden. Bijgevolg zouden CETA (verdrag tussen de EU en Canada) en TTIP (verdrag tussen de EU en de VS) hernieuwbare energie moeten stimuleren.
Het verschrikkelijke privétribunaal
Dit is echter niet het geval. Integendeel, CETA en TTIP zullen deze doelen bemoeilijken, in het bijzonder vanwege het hevig bekritiseerde ISDS-systeem. Dit mechanisme, opgenomen in zowel TTIP als in CETA, geeft buitenlandse investeerders en multinationals de mogelijkheid om een staat aan te klagen voor een privétribunaal, indien ze vrezen dat hun winsten worden bedreigd.
Vele voorbeelden tonen de gevaren van een dergelijk mechanisme op een ambitieus energiebeleid aan, zoals:
- De zaak Vattenfall: Dit Zweedse energiebedrijf eist 4,7 miljard euro van Duitsland omwille van de beslissing om af te stappen van kernenergie.
- TransCanada: Dit Canadees bedrijf eist 15 miljard dollar van de VS omwille van de beslissing van Obama om de constructie van de zeer vervuilende Keystone XL-pijplijn niet toe te laten.
De hevige kritiek tegen ISDS van zowel ngo's en burgerinitiatieven als van politici en academici heeft ertoe geleid dat de Europese Commissie het ISDS-mechanisme in TTIP en in CETA moest vervangen door ICS. Een nieuw acroniem voor een mechanisme dat amper is veranderd. Zowel via TTIP als via CETA blijven staten het gevaar lopen om miljarden belastinggeld te moeten betalen aan buitenlandse investeerders omwille van ICS.
U kunt de vele voorbeelden van ISDS terug vinden op de website van ISDS corporate attacks (in het Engels)