Όλα δείχνουν ότι ο πρωθυπουργός της χώρας θα ανακοινώσει τελικά στην Διεθνή Έκθεση Θεσσαλονίκης τη μείωση του Ειδικού Φόρου Κατανάλωσης στο πετρέλαιο θέρμανσης. Έχει όμως καμία σημασία;
Ακόμα και -στην μικρή πιθανότητα- το πετρέλαιο θέρμανσης να φτάσει στο ένα ευρώ το λίτρο, πόσοι συμπολίτες μας είναι σε θέση να στηριχθούν στο πετρέλαιο για να βγάλουν έναν δύσκολο χειμώνα; Περισσότερο κερδισμένοι μοιάζουν αυτοί που εμπορεύονται το πετρέλαιο, παρά οι πολίτες που παραμένουν εξαρτημένοι από αυτό. Στο τέλος της ημέρας, αυτό έχει σημασία.
Πλέον στην Ελλάδα οι πολλοί και οι αδύνατοι παραμένουν στο περιθώριο, προτεραιότητα στην κυβερνητική πολιτική έχουν οι λίγοι και ισχυροί. Αυτό φαίνεται απροκάλυπτα στα πεπραγμένα της κυβέρνησης τους τελευταίους μήνες, όχι στις εξαγγελίες της Διεθνούς Έκθεσης Θεσσαλονίκης.
Το δασικό νομοσχέδιο. Ψηφίστηκε ώστε να επιτρέψει ακόμα μεγαλύτερη οικοδόμηση των δασών της χώρας, προς όφελος των οικοδομικών συνεταιρισμών και των πάσης φύσεως τουριστικών συγκροτημάτων, ενώ νομιμοποιεί την αυθαιρεσία ώστε να εξασφαλίσει ότι θα υπάρχουν αγοραστές για το τελικό προϊόν τους.
Το νομοσχέδιο για τον αιγιαλό. Παρά τις τεράστιες αντιδράσεις που ξεσήκωσε, ψηφίζεται τμηματικά και αθόρυβα για τον ίδιο ακριβώς λόγο. Αυτή η ‘ανάπτυξη’ απαιτεί θηριώδη τουριστικά συγκροτήματα με αποκλειστική χρήση των πιο όμορφων παραλιών της χώρας, όχι πολλά και μικρά, διάσπαρτα τουριστικά καταλύματα. ‘All inclusive’ είναι η τάση της εποχής άλλωστε.
Το πιο κραυγαλέο όμως παράδειγμα είναι η ενεργειακή πολιτική δύο ταχυτήτων της κυβέρνησης: γενναιόδωρες εκπτώσεις, φωτογραφικές διατάξεις και εξαιρέσεις για να μειωθεί το κόστος ενέργειας για την βιομηχανία, υπέρογκες αυξήσεις στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, για τις μικρές επιχειρήσεις και τα νοικοκυριά και κατόπιν εορτής ελεημοσύνη (επίδομα θέρμανσης, κοινωνικό τιμολόγιο) για τους πιο αδύναμους. Για πραγματικές επενδύσεις στα νοικοκυριά και τις μικρές επιχειρήσεις ούτε λόγος.
Η κυβέρνηση θα μπορούσε να προωθήσει επιθετικά την ενεργειακή αναβάθμιση κτιρίων και την αυτοπαραγωγή ενέργειας για νοικοκυριά και μικρές επιχειρήσεις ώστε να αντιμετωπίσει με επενδύσεις – και όχι με αναποτελεσματικά επιδόματα – το τεράστιο πρόβλημα του ενεργειακού κόστους και της ενεργειακής φτώχειας.
Δεν το κάνει όμως.
Όχι γιατί μία τέτοια επιλογή δεν είναι οικονομικά ή τεχνικά εφικτή (το αντίθετο), αλλά γιατί το δικαίωμα του καθενός να μην εξαρτάται αποκλειστικά από την ΔΕΗ (ή όποιον άλλον προμηθευτή), αλλά να μπορεί να καταναλώνει ορθολογικά την ενέργεια που παράγει ο ίδιος από τον ήλιο, απειλεί τα συμφέροντα των ενεργειακών κολοσσών: της ΔΕΗ, των υπόλοιπων (μελλοντικών) προμηθευτών ενέργειας και της πετρελαϊκής βιομηχανίας.
Αν όντως λοιπόν, η κυβέρνηση θέλει να προστατεύσει την ραχοκοκαλιά της ελληνικής οικονομίας, τα νοικοκυριά και τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις από το κόστος ενέργειας, η ΔΕΘ είναι ένα καλό σημείο για να ξεκινήσει.
Θα χρειαστεί όμως κάτι πιο τολμηρό από εκπτώσεις και διευκολύνσεις φιλανθρωπικού χαρακτήρα.
