Για την αντιμετώπιση των σοβαρών αναπτυξιακών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα χρειάζεται κοινή λογική και πολιτική βούληση. Χρειάζεται επίσης προσεκτική αξιοποίηση των λίγων διαθέσιμων κονδυλίων που υπάρχουν.
Οι πρόσφατες δηλώσεις του Υπουργού Ανάπτυξης κ. Χατζηδάκη για επενδύσεις ύψους 7 δις € σε νέους αυτοκινητοδρόμους φαινομενικά ακούγεται καλό νέο, αλλά με λίγο περισσότερη σκέψη έχει δύο προβλήματα: αγνοεί την κοινωνική πραγματικότητα (κανένας δεν χρειάζεται περισσότερα αυτοκίνητα) και κρύβει μία αναχρονιστική και λανθασμένη αντίληψη περί ανάπτυξης που θυμίζει την Ελλάδα της δεκαετίας του ’50.
Είναι μέρος ακριβώς αυτής της αντίληψης που μας οδήγησε σε αυτή την κρίση. Και δυστυχώς με αυτήν ακριβώς την αντίληψη η ελληνική κυβέρνηση θέλει να ‘επανεκκινήσει την οικονομία’ και να ‘κάνει πόλεμο στην ανεργία’.
Νέοι δρόμοι;
Λέει, ο υπουργός, ότι η ανάπτυξη θα έρθει μέσα από 4 νέους αυτοκινητοδρόμους και αναγγέλλει ότι ολοκληρώθηκε η συμφωνία-πλαίσιο με τους παραχωρησιούχους!!!
Αν και οι ασφαλείς μεταφορές οφείλουν να είναι μέρος της κοινωνικής πολιτικής κάθε κυβέρνησης (να σημειωθεί ότι κοινωνική πολιτική θα ήταν και η αναβάθμιση του σιδηροδρομικού δικτύου για την οποία ούτε λόγος), δεν μπορούν να χρησιμοποιούνται προσχηματικά για να ωφεληθούν κυρίως (για άλλη μία φορά) τα συμφέροντα των λίγων. Πολύ περισσότερο όταν η κοινωνία χρειάζεται τώρα λύσεις σε πραγματικά προβλήματα, τα οποία πρέπει να έχει σαν προτεραιότητα οποιαδήποτε αναπτυξιακή πολιτική.
Έτσι λοιπόν, την ώρα που η κυβέρνηση περιορίζεται σε πλάνα για νέους αυτοκινητόδρομους, εκατομμύρια συμπολίτες μας ζουν καταστάσεις ‘πολικού’ ψύχους στα σπίτια τους και είτε αδυνατούν είτε καταφεύγουν σε αναποτελεσματικές ή/και αδόκιμες επιλογές για να θερμανθούν με χαμηλότερο κόστος. Τα βασικά συμπτώματα αυτής της κατάστασης είναι η αιθαλομίχλη και η άναρχη υλοτόμηση.
Τα πραγματικά της αίτια όμως;
Με μία φράση, ζούμε σε σπίτια που είναι ακατάλληλα να μας προσφέρουν σωστή και οικονομική θέρμανση: Ένα μέσο ελληνικό σπίτι χρειάζεται 3 φορές περισσότερη ενέργεια για θέρμανση σε σύγκριση με ένα μέσο σπίτι στη Φινλανδία.
Φυσικά αυτό δεν προέκυψε τώρα που ακρίβυναν οι δαπάνες για ενέργεια (πετρέλαιο, λογαριασμοί ΔΕΗ), απλά τώρα φάνηκε το μέγεθος του προβλήματος με τις σημαντικές κοινωνικές επιπτώσεις. Και όλα αυτά γιατί επί σειρά ετών οι Ελληνικές κυβερνήσεις αδιαφορούσαν να επιβάλλουν αυστηρές (ενεργειακές) προδιαγραφές στις κατασκευαστικές εταιρίες που συνέχιζαν να φτιάχνουν (ενεργειακά) ακατάλληλα κτίρια.
Για αυτόν ακριβώς το λόγο, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή απειλεί να σύρει (ξανά) στα δικαστήρια τη χώρα, αφού η ενεργειακή αναβάθμιση των κτιρίων είναι νομικά δεσμευτική υποχρέωση της Ελλάδας που απορρέει από την ευρωπαϊκή νομοθεσία.
Μπορείτε να δείτε την ευκαιρία εδώ;
Καλύτερα σπίτια, καλύτερη οικονομία.
Χρειαζόμαστε πραγματικές λύσεις σε πραγματικά προβλήματα. Αν, λοιπόν, αυτά τα 7 δις € κατευθύνονταν σε ένα τετραετές πρόγραμμα ενεργειακής αναβάθμισης των κτιρίων, με έμφαση στα πιο φτωχά στρώματα του πληθυσμού, θα είχαμε 300.000-500.000 αναβαθμίσεις παλαιών και (ενεργειακά) ακατάλληλων κατοικιών που θα εγγυώταν:
– Δημιουργία έως και 43.000 στον ευρύτερο κατασκευαστικό τομέα (κουφώματα, θερμομόνωση, ηλιακοί θερμοσίφωνες κα) σε όλη τη χώρα και περίπου άλλες 65.000 θέσεις εργασίας στην ευρύτερη οικονομία από την τόνωση της κατανάλωσης.
– Μείωση εισαγωγών πετρελαίου περίπου κατά 100-150.000 τόνους ετησίως
– Τόνωση της ελληνικής βιομηχανίας (ηλιακοί θερμοσίφωνες, λέβητες βιομάζας κα)
Η ουσιώδης διαφορά όμως είναι τα πολύ σημαντικά κοινωνικά οφέλη από τις συγκεκριμένες επενδύσεις:
– Ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης για εκατοντάδες χιλιάδες νοικοκυριά
– Πραγματική ενίσχυση του εισοδήματος τους
– Καταπολέμηση ενεργειακής φτώχειας
– Οριστική αντιμετώπιση αιθαλομίχλης
– Καταπολέμηση λαθροϋλοτόμησης
Χρειάζεται όμως μία βασική προϋπόθεση για να πάρει η κυβέρνηση τη σωστή απόφαση: η απαραίτητη πολιτική βούληση ώστε τα συμφέροντα των πολιτών, να μπουν πάνω από τα συμφέροντα 3-4 μεγαλοεργολάβων και κατασκευαστικών.
Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο; Ναι, αν ακουστούμε με τη βοήθειά σας.
Εγώ πάντως αν έμενα με ένα τελευταίο ευρώ στην τσέπη (πόσο οικεία εικόνα!) και έπρεπε να κάνω κάτι με αυτό το ευρώ, θα επέλεγα κάτι που θα είχε πολλαπλασιαστικό όφελος. Κάτι δηλαδή που θα μου απέφερε περισσότερα ευρώ και θα έκανε πραγματικά καλύτερη τη ζωή μου. Δεν θα το πέταγα στους δρόμους.
Εσείς τι λέτε;
