Ο κόκκινος τόνος, εκτός από σύμβολο για τη Μεσόγειο, αποτελεί
μια τεράστια οικονομική αξία για την αλιευτική βιομηχανία. Οι
έντονες αλιευτικές δραστηριότητες, καθώς και η αλιεία ψαριών για
την τροφοδότηση των μονάδων πάχυνσης έχουν συμβάλλει στην εξάντληση
των αποθεμάτων και συγκεκριμένα στη μείωση των ενηλίκων ατόμων κατά
80% τα τελευταία 20 χρόνια. Ο αρμόδιος διαχειριστικός φορέας, η
Διεθνής Επιτροπή για τη Διατήρηση του Τόνου του Ατλαντικού (ICCAT),
έχει αποτύχει επανειλημμένα να εκπληρώσει το ρόλο της: να
προστατεύσει αποτελεσματικά αυτό το είδος.
Η μόνη λύση που απομένει είναι η απαγόρευση του εμπορίου του
κόκκινου τόνου μέσα από τη Σύμβαση για το Διεθνές Εμπόριο των
Απειλούμενων Ειδών Χλωρίδας και Πανίδας. Η Greenpeace υποστηρίζει
την πρόταση του Πριγκιπάτου του Μονακό να συμπεριληφθεί ο κόκκινος
τόνος στο παράρτημα Ι της CITES και να απαγορευθεί το εμπόριό του
διεθνώς. Με αυτό τον τρόπο η Σύμβαση θα εξασφαλίσει στο ψάρι την
υψηλότερη δυνατή προστασία.
'Η περίπτωση του κόκκινου τόνου αποτελεί χαρακτηριστικό
παράδειγμα της κακής κατάστασης, στην οποία έχουμε οδηγήσει τις
θάλασσές μας και αντικατοπτρίζει την αποτυχία μας να διαχειριστούμε
σωστά την αλιεία', δήλωσε η Άντζελα Λάζου, υπεύθυνη της εκστρατείας
για το θαλάσσιο περιβάλλον στο ελληνικό γραφείο της Greenpeace. 'Η
ένταξη του τόνου στο Παράρτημα Ι είναι ίσως η τελευταία ευκαιρία
και οι χώρες έχουν την υποχρέωση να ψηφίσουν ανάλογα'.
Η Greenpeace ζητά:
• Την παύση της αλιείας και εμπορίας του τόνου άμεσα
• Τη δημιουργία θαλάσσιων καταφυγίων που θα προστατεύουν όλες
τις περιοχές αναπαραγωγής του κόκκινου τόνου ξεκινώντας από τις
Βαλεαρίδες Νήσους.