Nieuwsartikel - 10 januari, 2011
De grote oliemaatschappijen hebben hun zinnen gezet op het kwetsbare noordpoolgebied. Dat voorspelt weinig goeds. Of het nu in de Nigerdelta, Golf van Mexico of Canadese teerzanden is: waar oliemaatschappijen op een kluitje bijeen zitten, lijdt het milieu zware schade.
Actievoerders hingen afgelopen zomer veertig uur onder een boorplatform van Cairn Energy.
Cairn Energy is een van van deze bedrijven. De Britse multinational wil in 2011 op verschillende plaatsen rond Groenland boren naar olie. Als ze petroleum vindt, betekent dat veel geld voor het bedrijf maar een ramp voor de planeet. Om de operaties van Cairn te stoppen, trok het Greenpeaceschip de Esperenza afgelopen zomer naar de Noordpool. Actievoerders wisten de Deense marine te omzeilen en klommen omhoog langs een boorplatform. Veertig uur lang hingen ze boven de ijskoude zee en konden ze de operaties van Cairn stilleggen.
Smeltend ijs
2011 belooft ook de komst van echt grote maatschappijen, bijvoorbeeld Shell. Logisch, als je weet dat de Noordpool het laatste ongerepte gebied is voor de ontginning van olie. Bijna het ganse jaar door is de ijszee dichtgevroren en kan er niet geboord worden. Maar in de korte zomerperiode haasten bedrijven als Cairn zich om zoveel mogelijk zwart goud af te tappen, tot het opnieuw begint te vriezen. Al deze moeite voor een olievoorraad die naar schatting minder dan drie jaar van de huidige wereldwijde olieconsumptie kan invullen. Het toont waartoe onze olieverslaving kan leiden.
Het volstaat niet om roekeloze spelers als Cairn een halt toe te roepen om de Noordpool te redden. Het gebied en zijn bewoners, zoals de ijsbeer, lijden steeds meer onder het smelten van het ijs. De grootste bedreiging hier is de globale temperatuurstijging. Als we overal ter wereld doorgaan met het oppompen en verbranden van olie tot de laatste druppel, riskeren we een stijging met vier tot zes graden. Dat zal rampzalige gevolgen hebben voor het ijs boven de noordpoolcirkel, dat nu reeds smelt aan een nooit eerder gezien tempo.
De ijsbeer is een van de eerste slachtoffers van de klimaatverandering.
Knip- en plakwerk
Worden er elders in de wereld lessen getrokken uit de olieramp voor de Golf van Mexico? Het Energy and Climate Change Committee (ECCC) publiceerde vorige week een studie over de ramp met de Deepwater Horizon, waarin het scherp uithaalt naar het “knip- en plakwerk” bij de pogingen om het lek te dichten, ernstige vraagtekens plaatst bij de voorzorgsmaatregelen en enorme druk ziet om een boorplatform draaiende te houden. Toch noemt het ECCC een moratorium op nieuwe diepzeeboringen “niet noodzakelijk”. Anders gezegd: oliemaatschappijen hebben geen benul hoe ze een groot lek moeten aanpakken, maar we zouden hen moeten vertrouwen tot ze met een geschikt plan op de proppen komen.
Hoe valt dat te rijmen? Zoals bekend gaan er grote belangen gepaard met de oliesector en die staan de overgang naar een groene energietoekomst in de weg. De olielobby zijn niet enkel bedrijven als Cairn, Shell en BP die het goedje oppompen, maar ook de autoconstructeurs die strengere uitstootlimieten voor nieuwe wagens tegenhouden. Samen hebben ze een enorme invloed op de politici die de touwtjes in handen hebben, op nationaal en internationaal vlak.
Ons voornemen voor 2011 is de strijd aangaan met deze lobby, zodat een toekomst zonder olie mogelijk wordt. Is dat ambitieus? Ja. Is het mogelijk? Zeker. Maar we kunnen het niet zonder jouw steun...