Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να τρέξεις έναν αγώνα: το «προσωπικό σου στοίχημα», να ξεπεράσεις τα δικά σου όρια, να δεις πόσο αντέχεις, να κάνεις κατι διαφορετικό…
Για κάποιους πάλι, ο αθλητισμός είναι τρόπος ζωής και δεν τίθεται καν θέμα συμμετοχής ή όχι, αφού είναι πάντα εκει!
Όταν ο αγώνας είναι ο κλασικός Μαραθώνιος μπαίνουν ίσως και επιπρόσθετοι λόγοι (όπως το «να κάνω την ιστορική διαδρομή» ή να τρέξω στη μπλε γραμμή). Ο καθένας βρίσκει και φτιάχνει το δικό του λόγο και αυτός είναι απολύτως σεβαστός (κάτι σαν τις απόψεις που έλεγε και ο επιθεωρητής Κάλαχαν, που ο καθένας έχει από μία).
Η εικόνα της Αθήνας την Κυριακή το πρωί ήταν συγκλονιστική: δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι, σε κάθε χρώμα και μέγεθος, είχαν γεμίσει τις λεωφόρους της διαδρομής. Χειροκροτούσαν τους πρώτους και προσπαθούσαν – καθένας στα μέτρα του – να τερματίσει ή απλώς να προχωρήσει λίγο ακόμα. Μία ηλιόλουστη μέρα με πολύ ενέργεια, χαμόγελα και αισιοδοξία (έντονη η αντίθεση με την άλλη βραδινή πραγματικότητα στη Βουλή του Μνημονίου). Μια Αθήνα λοιπόν που χωράει και αποζητάει αυτή τη λαϊκή συμμετοχή (περίπου 26.000 εγγραφές) ίσως και για να ισορροπήσει τον καθημερινό βομβαρδισμό των αρνητικών ειδήσεων.
Ήμουν κι εγώ εκεί. Όχι για να «σπάσω το προσωπικό μου ρεκόρ» αλλά για να ενισχύσω τους σκοπούς των Γιατρών Χωρίς Σύνορα. Τα 5, τα 10 ή τα 42 χιλιόμετρα είναι η απόσταση που χωρίζει εκατομμύρια ανθρώπους από λίγο πόσιμο νερό, από ένα κέντρο υγείας, από ένα ασφαλές καταφύγιο. Η απόσταση που κάποιοι άνθρωποι χρειάζεται να διανύουν καθημερινά για να κρατηθούν στη ζωή. Γι’ αυτούς τους ανθρώπους γίναμε όλοι «Δρομείς Χωρίς Σϋνορα». Η εμπειρία ήταν πολύ δυνατή, αν και ελαφρά εξοντωτική για εμάς τους αγύμναστους. Άξιζε όμως τον κόπο. Κάθε βήμα, κάθε σταγόνα ιδρώτα. Και ναι, τερμάτισα τελικά στα 10 χιλιόμετρα!
Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα σε κάθε ευκαιρία. Μοναχικοί, ζευγαρωμένοι, οικογένειες με παιδιά, παρέες (ακόμα και από ξενύχτια), κάντε το. Προτιμήστε να το κάνετε και για κάποιο σκοπό. Είτε για να τον βοηθήσετε είτε για να τον αναδείξετε. Οι θετικές πρωτοβουλίες ξεπροβάλλουν σαν μανιτάρια μέσα στη μούχλα της καθημερινότητας που βουλιάζει.
Τα λέμε στον επόμενο γύρο της Αθήνας λοιπόν;
ΥΓ. Καλά όλα αυτά, αλλά άντε τώρα να περπατήσεις με τις γάμπες τούμπανο...