Έχουν γραφτεί αμέτρητα κείμενα και έχει χυθεί ατελείωτο μελάνι, για τη μοναδικότητα, την εξυπνάδα, την κοινωνική ζωή, το μέγεθος, το ζευγάρωμα, τα τραγούδια και την ικανότητα επικοινωνίας των φαλαινών. Αυτό όμως που έχει χυθεί πιο πολύ και από το μελάνι, είναι το αίμα τους.
Στη διάρκεια του 20ου αιώνα, η εντατικοποίηση της φαλαινοθηρίας (σε συνδυασμό με τον εκσυγχρονισμό των πλοίων και την ανακάλυψη του ειδικού κανονιού με το καμάκι), αποδεκάτισε τους πληθυσμούς των φαλαινών. Στη δεκαετία του ’70, το 90% των φαλαινών του πλανήτη είχε ήδη εξαφανιστεί.
Κάπου εκεί εμφανίζονται για πρώτη φορά, αυτοί που έβαλαν το σώμα τους ανάμεσα στις φάλαινες και τα καμάκια των φαλαινοθηρικών για να προστατέψουν το σύμβολο της θαλάσσιας ζωής. Οι ακτιβιστές της Greenpeace φέρνουν στην πρώτη σελίδα το μακελειό που συντελείται επί χρόνια στους μακρινούς ωκεανούς. Η παγκόσμια κατακραυγή οδηγεί τη μία χώρα μετά την άλλη στην παύση της φαλαινοθηρίας, μέχρι και το 1982 όταν και αποφασίζεται η απαγόρευσή της.
Από την απαγόρευση ξεφεύγουν η Ιαπωνία, η Νορβηγία και η Ισλανδία. Βρισκόμασταν κοντά στην προστασία των φαλαινών. Τουλάχιστον έτσι νομίζαμε τότε!
Από τότε, χρειάστηκαν πολλές αποστολές στον Ατλαντικό και τον Ειρηνικό. Κυρίως στον Ειρηνικό, για να εμποδίσουμε τα ιαπωνικά φαλαινοθηρικά. Και στη συνέχεια «στο στόμα του λύκου»: την Ιαπωνία. Μετά την παγκόσμια κατακραυγή, έπρεπε η ίδια η ιαπωνική κοινωνία να απορρίψει τη φαλαινοθηρία. Με υπομονή και επιμονή, βήμα βήμα και με πολλές - ακόμα και προσωπικές – θυσίες ανθρώπων της Greenpeace, το κρέας που έφερνε ο ιαπωνικός στόλος από την Ανταρκτική (ξέρετε, στο πλαίσιο της «ερευνητικής φαλαινοθηρίας») και κατέληγε στην αγορά της Ιαπωνίας… δεν βρίσκει πλέον αγοραστές. Η ζήτησή του στην αγορά μειώθηκε δραματικά, με αποτέλεσμα τα τελευταία 10 χρόνια να έχει διπλασιαστεί η ποσότητα που ξεμένει αποθηκευμένη σε καταψύκτες και με το μεγαλύτερο ηλεκτρονικό κατάστημα της Ιαπωνίας να ανακοινώνει σήμερα, ότι σταματάει τις πωλήσεις κρέατος φάλαινας. Και όλα αυτά, παρά τις επιδοτήσεις και τις επίμονες προσπάθειες της κυβέρνησης να βάλει το κρέας υποχρεωτικά ακόμη και σε σχολικά γεύματα.
Αλλά η Ιαπωνία επιμένει. Μέχρι που ακόμα και αυτό, αλλάζει. Το 2014, θα είναι η πρώτη χρονιά μετά το 1904 που φαλαινοθηρικά δεν θα σκοτώσουν φάλαινες στις θάλασσες της Ανταρκτικής.
Ναι, υπάρχει η αμφιβολία για το πόσο θα κρατήσει η χαρά (τι θα γίνει από το 2015 και μετά). Θα είμαστε εδώ όμως, όπως είμαστε εδώ και πάνω από 40 χρόνια. Και θα συνεχίσουμε να είμαστε εδώ, όσο είσαστε δίπλα μας.
Αυτή η μέρα είναι μέρα ξέφρενης γιορτής και όχι άλλη μία μέρα «μίρλας». Τυχερός όποιος έχει και άλλες τέτοιες μέρες στη ζωή του. Μία τέτοια μέρα, υψώνουμε το ποτήρι στην υγεία εκατοντάδων ακτιβιστών απ’ όλο τον κόσμο που έβαλαν το σώμα τους μπροστά στα καμάκια των φαλαινοθηρικών, εκατομμυρίων ανθρώπων που στήριξαν αυτή την προσπάθεια με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους, υψώνουμε το ποτήρι στη μνήμη αυτών που τόλμησαν να ταράξουν τα νερά και ενώνουμε τα χέρια με δεκάδες οργανώσεις σε όλο τον κόσμο που συνέβαλαν σε αυτή τη νίκη. Άξιζε τον κόπο. Κάθε στιγμή.
ΥΓ. Για τους «μερακλήδες» που θέλουν να μπουν πιο βαθιά στην ιστορία και στην εμπλοκή της Greenpeace στην προστασία των φαλαινών, προτείνω ανεπιφύλακτα το βιβλίοτου RexWeyler, “Greenpeace, How a group of ecologists, journalists and visionaries changed the world”. Και επειδή είναι ολόκληρο τούβλο, για το συγκεκριμένο θέμα δείτε το 6ο κεφάλαιο, αν και καλύτερα να δείτε και το 5ο). Ο Rex έζησε την όλη ιστορία από πρώτο χέρι και από την πρώτη στιγμή. Χωρίς φόβο και με πολύ πάθος.
@tsipirikos