Μέσα στο καλοκαίρι έφυγε από κοντά μας ένας πολύ καλός φίλος, αγαπητός άνθρωπος, επίμονος αγωνιστής για το περιβάλλον, τον πολιτισμό, αλλά και γενικότερα για τα κοινά. Ένας άνθρωπος που αφοσιώθηκε και αφιέρωσε τη ζωή του στο να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Κάθε μέρα της ζωής του ήταν και ένα μάθημα.

Ο Νίκος Λαλώτης έφυγε από κοντά μας, αλλά θα είναι για πάντα μαζί μας.

Ο κατά τα άλλα φασαριόζος Νίκος, έφυγε ήσυχα, αφού έγραψε μια λαμπρή τροχιά και άφησε πίσω πολλά για να τον θυμόμαστε και να προσπαθούμε να του μοιάσουμε. Το τελευταίο θα είναι πολύ δύσκολο. Είναι ο ίδιος Νίκος που μου θύμιζε κάθε τόσο ότι «είναι εδώ», δηλαδή έτοιμος και διατεθειμένος να πάρει μέρος σε δυναμικές δράσεις, να έρθει στα πλοία, να βοηθήσει, να συμμετάσχει. Είναι ο ίδιος Νίκος που διαμαρτυρόταν ότι τον ξεχνάω κάθε φορά που μάθαινε για κάποια δυναμική δράση, στην οποία όμως δεν είχε κληθεί να συμμετάσχει. Είναι ο ίδιος που με την πένα του και μέσα από το μικρόφωνο έφερνε στο φως όλα τα «αλλά δε βαριέσαι τώρα» που ενοχλούν. Ο Νίκος βλέπετε, ποτέ δεν βαριόταν. Ακούραστος και με μνήμη ελέφαντα.

Ιδρυτικό μέλος στη Ζακυνθινή Οικολογική Κίνηση, κύριος αρθρογράφος στη «Ζακυνθινή Ενημέρωση», στη συνέχεια βασικός αρθρογράφος στην εφημερίδα «Ερμής», αλλά και στο ραδιοφωνικό σταθμό «Ερμής» της Ζακύνθου. Άφησε το δικό του ξεχωριστό αποτύπωμα στο οικολογικό, αλλά και το κοινωνικό κίνημα στη Ζάκυνθο και την Ελλάδα.

Είναι αλήθεια ότι τον τελευταίο καιρό είχε βαρύνει κάπως αφού η σωματική του υγεία δεν μπορούσε να ακολουθήσει τους ρυθμούς της καρδιάς και της σκέψης του. Οι ανησυχίες του όμως, η επιθυμία για δράση και κοινωνικό έργο, η ανάγκη να ξεκινήσει καινούργια πράγματα (ξέρετε, από αυτά που για πολλούς φαντάζουν ουτοπικά) παρέμειναν αμείωτες μέχρι την τελευταία στιγμή.

Είναι αλήθεια ότι τον αναζητούσα πιο αραιά απ’ όσο θα ήθελα, απορροφημένος στη ρουτίνα, στα «επείγοντα» και σε τόσα άλλα. Αυτός, πάντα ανυπόμονος, επικοινωνούσε για να μεταφέρει την αγάπη του σε όλους τους γνωστούς και φίλους και να μου πει το «είμαι εδώ, για ό,τι με χρειαστείς». Και το εννοούσε.

Γνωριστήκαμε την εποχή που η προστασία του φυσικού περιβάλλοντος αντιμετωπιζόταν με ξύλο και ειρωνεία (στη δεύτερη περίπτωση τουλάχιστον δεν πονούσε το σώμα σου). Αυτό, καταφέραμε και το αλλάξαμε. Δεν το έβαλε κάτω ούτε μια στιγμή. Ευγενικός και φανατισμένος (πώς το κατάφερνε αυτό, αλήθεια;). Το Εθνικό Θαλάσσιο Πάρκο Ζακύνθου του χρωστάει πολλά.

Ποτέ δεν κάθισε στις «δάφνες» του. Εφημερίδες, ραδιόφωνα, επαφές, δεν άφηνε ευκαιρία για να κινητοποιήσει, να εκθέσει, να απαιτήσει λύσεις. Πάντα αποφασισμένος και πάντα μοναδικά ευγενικός.

Το πιο πρόσφατο project (λέξη που ποτέ δεν θα χρησιμοποιούσε ο ίδιος) ήταν η ανακατασκευή του σπιτιού του Ούγου Φώσκολου. Καταβεβλημένος μεν, αλλά δεν έλεγε να το βάλει κάτω. Ποτέ. Αυτός ήταν ο Νίκος που γνωρίζω, ο Νίκος που αγαπώ, ο Νίκος που θα μας λείπει.

Αλλά ταυτόχρονα, με κάποιο μαγικό τρόπο, θα είναι συνέχεια εδώ. Θα μας θυμίζει την ανάγκη να παλεύεις για τα κοινά χωρίς προσωπικό όφελος, τη δυνατότητα να σκέφτεσαι και να λειτουργείς ως έφηβος ακόμη και όταν κοντεύεις να γίνεις τριψήφιος, να βάζεις ψηλούς στόχους και να τους πετυχαίνεις, να είσαι σαρωτικός και συνάμα ευγενής… Φεύγοντας, αφήνει πίσω του πολλά, τόσα που δεν υπάρχει περίπτωση να μας αφήσουν να τον ξεχάσουμε ούτε στιγμή. Ο Νίκος έβαλε τον πήχη τόσο ψηλά που θα είναι πρακτικά αδύνατο να τον ξεπεράσει κάποιος.

Μακάρι να υπήρχαν και άλλοι τέτοιοι σαν τον Νίκο. Θα μας λείπει κάθε στιγμή και θα είναι στις σκέψεις μας και στην καρδιά μας για πάντα, αυτός και η οικογένειά του.