Άραγε, τι θα μπορούσαμε να κάνουμε με 1,8 τρισεκατομμύρια δολάρια κάθε χρόνο; Με τα λεφτά δηλαδή που αντιστοιχούν σε δυο σφαίρες για τον καθένα από εμάς. Όχι μία. Δύο. Και δεν μιλάω για τα 11 εκατομμύρια Έλληνες, αλλά για τα 7 δισεκατομμύρια πολίτες όλου του πλανήτη. Κάθε χρόνο.

Θα μπορούσαμε να αντιμετωπίσουμε τη φτώχεια.   Να εξασφαλίσουμε  απαραίτητη βασική ιατρική περίθαλψη σε αυτούς που δεν την έχουν. Να μειώσουμε το περίπου 1 δισεκατομμύριο πολιτών που πεινάνε (το 98% από αυτούς ζουν σε αναπτυσσόμενες χώρες). Να αντιμετωπίσουμε τις κλιματικές αλλαγές που ήδη προκαλούν αναγκαστικές μετακινήσεις εκατομμυρίων ανθρώπων λόγω ξηρασίας, διάβρωσης ακτών, ανόδου της στάθμης της θάλασσας, μείωσης αγροτικής παραγωγής… Αλλά όχι. Τα χρήματα αυτά δαπανήθηκαν για στρατιωτικούς εξοπλισμούς όπως προκύπτει από την πρόσφατη έκθεση του Stockholm International Peace Institute (πιο γνωστού ως SIPRI).

Ένα ψαχούλεμα στη βάση δεδομένων του SIPRI σε κάνει να ανατριχιάσεις αλλά και να ξυπνήσεις. Η Ελλάδα της κρίσης, στην τελευταία δεκαετία,  φιγουράρει σταθερά στην 5η θέση των εισαγωγών όπλων και εξοπλισμών διεθνώς. Μέσα στα τελευταία 10 χρόνια δώσαμε πάνω από 11 δισεκατομμύρια για την αγορά εξοπλισμών. Αλήθεια, ποιος είπαμε ότι ήταν ο εχθρός;

Ένα πιο βαθύ ψαχούλεμα στην ίδια βάση δεδομένων, δείχνει ότι τα τελευταία 20 χρόνια ξοδεύουμε για στρατιωτικούς εξοπλισμούς περίπου 3-4% του ΑΕΠ κάθε χρόνο! Μάλλον θα μας περίσσευαν τότε.  Ίσως πάλι να κινδυνεύαμε άμεσα. Μόνες χώρες πιο ψηλά από την Ελλάδα, σε απόλυτους αριθμούς (και όχι σε ποσοστό του ΑΕΠ) είναι η Κίνα, η Ινδία, η Νότια Κορέα και τα Ενωμένα Αραβικά Εμιράτα…

Με τα χρήματα αυτά θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει πολλά, με πολλαπλά παράπλευρα οφέλη.  Θα μπορούσαμε να αναβαθμίσουμε ενεργειακά 500.000 κατοικίες, δημιουργώντας δεκάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας στον προβληματικό κατασκευαστικό τομέα, μειώνοντας κατά χιλιάδες τόνους τις εισαγωγές πετρελαίου και φυσικού αερίου (για τη θέρμανση των κτιρίων) και εξοικονομώντας περί τα 4,5 δις ευρώ. Θα μπορούσαμε να εγκαταστήσουμε περί τα 7 GW φωτοβολταϊκών με πολλαπλά οφέλη για την απασχόληση, την τοπική ανάπτυξη αλλά και τη μείωση της επιβάρυνσης της υγείας της Πτολεμαΐδας και της Κοζάνης από τη χρήση λιγνίτη. Θα μπορούσαμε πολλά, αντί να πετάμε χρήματα όλα αυτά τα χρόνια στον τρύπιο κουβά.

Πίσω από όλους αυτούς τους αριθμούς, υπάρχουν όμως άνθρωποι. Και αυτοί οι άνθρωποι πληρώνουν παράλογες επιλογές, διαπλοκές και χρηματισμούς ετών. Μέχρι εδώ. Ούτε σφαίρες, ούτε όπλα για αόρατους εχθρούς. Ένα βιώσιμο αύριο, μία καλύτερη ζωή για όλους μας. Αυτές να είναι οι επόμενες επενδύσεις.

Νίκος Χαραλαμπίδης

Βιογραφικό

Νίκος Χαραλαμπίδης
Γεννήθηκε στην Αθήνα. Σπούδασε στο Φυσικό Τμήμα του Καποδιστριακού Παν/μιου Αθηνών. Ακολούθησε μεταπτυχιακές σπουδές Μετεωρολογίας-Ωκεανολογίας στο Παν/μιο Pierre et Marie Curie, PARIS VI καθώς και τον μεταπτυχιακό κύκλο σπουδών Γενικής Ωκεανογραφίας στο Παν/μιο Αθηνών. Από το 1985 δραστηριοποιείται σε θέματα προστασίας φυσικού περιβάλλοντος και άγριας ζωής. Το 1992 ξεκίνησε τη σταδιοδρομία του στη Greenpeace, αναλαμβάνοντας την εκστρατεία για τη θαλάσσια οικολογία. Από τον Φεβρουάριο του 2002 έχει τη θέση του Γενικού Διευθυντή στο Ελληνικό Γραφείο της Greenpeace. Τα τελευταία χρόνια επικεντρώνει το ενδιαφέρον του σε θέματα Βιώσιμης Ανάπτυξης, δηλαδή στην προώθηση λύσεων που θα συμβάλλουν στην έξοδο από την κοινωνική, κλιματική, οικονομική κρίση. Έχει συγγράψει βιβλία και άρθρα για θέματα σχετικά με την προστασία του περιβάλλοντος, το ρόλο της Κοινωνίας των Πολιτών, τις κλιματικές αλλαγές και την ενέργεια, τη Βιώσιμη Ανάπτυξη.