© Bente Stachowske / Greenpeace
Πριν από μια εβδομάδα, μαζί με άλλα 6 παιδιά από την Ελλάδα, κάναμε ένα ταξίδι που θα μείνει αποτυπωμένο στη μνήμη μας για πολύ καιρό. Στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού συνεδρίου για την προστασία των ωκεανών Our Ocean που διεξήχθη στην Μάλτα, η Greenpeace αποφάσισε να στείλει την δική της αποστολή για να περάσει ένα ηχηρό μήνυμα κατά της ρύπανσης των θαλασσών από τα πλαστικά. Για αυτόν τον σκοπό επιλέχθηκαν 20 ακτιβιστές από 6 χώρες. Οι χώρες ήταν η Ισπανία, η Ιταλία, η Ελλάδα, η Γερμανία, η Κροατία και το Ισραήλ. Στόχος ήταν να πραγματοποιηθεί μια δράση έξω από τον χώρο του συνεδρίου. Ο μεγάλος πρωταγωνιστής της δράσης ήταν ένας δράκος ύψους δέκα μέτρων που από το στόμα του έβγαιναν φωτιές με την μορφή πλαστικών μιας χρήσης που συλλέχθηκαν από τις παραλίες των παραπάνω χωρών. Μπορεί όλα αυτά να ακούγονται πολύ περίεργα, όμως το αποτέλεσμα ήταν εντυπωσιακό! Η δράση πέτυχε και το μήνυμά μας ακούστηκε και διαδόθηκε πολύ γρήγορα σε πολλά μέρη του κόσμου. Τα υπόλοιπα παιδιά που ήταν εκεί μας περιγράφουν πώς βίωσαν αυτή την εμπειρία.
Mαρίζα Καρύδη
Παρά την ανεπιθύμητη και απρόβλεπτη γρίπη, ήμουν πανέτοιμη να ταξιδέψω στην Μάλτα για δεύτερη φορά. Δεν θα έχανα την ευκαιρία να επισκεφτώ μια διαφορετική χώρα με την ιδιότητα του ακτιβιστή, κι όχι ενός απλού τουρίστα. Έχουν περάσει μερικές ημέρες από το τέλος αυτού του ταξιδιού και πλέον μπορώ με σιγουριά να πω πως η απόφαση να μπω σε ένα αεροπλάνο παρά τη μικρή αδιαθεσία ήταν σωστή, και πως όλα λειτούργησαν κάτι παραπάνω από “καλά”. Ό,τι δεν πήγε καλά, ανήκει στις λεπτομέρειες που κανείς δεν θα θυμάται. Οφείλω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε όλους όσους με ρωτούσαν τόσο συχνά για την υγεία μου. Το να περιβάλλομαι από ανθρώπους που ενδιαφέρονται ειλικρινά για εμένα ήταν ένα από τα πιο όμορφα συναισθήματα που έχω βιώσει. Η μοναδική στιγμή που ίσως αγχώθηκα λιγάκι ήταν κατά τη διάρκεια της δράσης, όταν κάποιος μου ζήτησε να οδηγήσω στους ανάποδους, στενούς και γεμάτους κίνηση μαλτέζικους δρόμους, στους οποίους ούτε ως πεζή δεν μπορούσα καλά καλά να κατανοήσω τους κανόνες. Ευτυχώς, η ανασφάλειά μου κράτησε λίγο καθώς βρέθηκε ικανότερος οδηγός στη θέση μου. Greenpeace, έχουμε ανάγκη από περισσότερα τέτοια ταξίδια. Για να γνωρίζουμε νέους ανθρώπους, να συναντάμε ξανά τους παλιούς, να ενώνουμε τις ιδέες μας για έναν κοινό στόχο, να εκθέτουμε το μυαλό και την καρδιά μας σε καινούργιες εμπειρίες και να μαθαίνουμε εν τέλει καλύτερα τον εαυτό μας.
© Bente Stachowske / Greenpeace
Σοφία Στεφανάκη
Τις προηγούμενες μέρες, έζησα μια από τις πιο όμορφες εμπειρίες της μέχρι τώρα ζωής μου. Πριν το ταξίδι, είχα αρκετές ανασφάλειες, αρχικά επειδή δεν ξέραμε ακριβώς τι θα κάνουμε, και έπειτα, επειδή το ταξίδι αυτό σήμανε την αρχή στην ακτιβιστική μου δράση, κάτι το οποίο σημαίνει ότι, όσο καλά και να είχα εκπαιδευτεί, δεν ήξερα τι να περιμένω. Οι ανασφάλειες μου συνέχισαν να υπάρχουν όταν τελικά έμαθα τι θα κάνουμε, σκεπτόμενη ότι θα αντιμετωπίσουμε πολλές δυσκολίες. Την ημέρα της δράσης όμως, συνέβη κάτι μαγικό: οι ανασφάλειες έφυγαν, γιατί δεν ήμουν μόνη. Ήμουν μαζί με ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα, αλλά με το ίδιο πάθος, την ίδια τρέλα για ένα κοινό καλό, την ίδια θέληση για να περάσουμε ένα μήνυμα στους άλλους. Και τελικά τα καταφέραμε! Αυτοί οι “άλλοι άνθρωποι” τελικά έγιναν φίλοι μου και οι ανασφάλειες έγιναν στιγμές που δεν θα ξεχάσω, αλλά θα τις κρατήσω για να παίρνω δύναμη για τις επόμενες δράσεις. GP family rules!
Χρύστα Αναγνωσταρά
Τώρα που οι μέρες μου είναι πια πιο απλές και καθημερινές, παίζω και ξαναπαίζω στο μυαλό μου σκηνές που ζήσαμε στην Μάλτα. Τόσο ευχάριστες και ζωντανές που δύσκολα ξεχνιούνται! Είμαι υπερήφανη γιατί χωρίς καθόλου σκέψη τόλμησα και είπα “ναι” σε αυτήν την πρόκληση, κι ας αγχώθηκα από το επόμενο δευτερόλεπτο. Χωρίς σχεδόν καμία πληροφορία και με μία ομάδα σχεδόν άγνωστη σε εμένα, μιας και δεν έχω κλείσει ούτε έναν χρόνο στην Greenpeace, φτάσαμε στην Μάλτα και αμέσως συναντήσαμε πρόσωπα χαμογελαστά από όλο τον κόσμο. Παρά τη διαφορά εμπειρίας που είχαμε, όλοι μοιραζόμασταν τις ίδιες ανησυχίες και όλοι ξέραμε πόσο σημαντικό ήταν να γίνουμε μία ομάδα, και αυτό κάναμε! Ήμασταν ομάδα γιατί ο ένας νοιαζόταν για τον άλλον και γιατί είχαμε κοινό σκοπό να ακουστεί το μήνυμά μας. Όσο ωραία και αν ήταν η παρέα που κάναμε, όλοι είχαν την σοβαρότητα που χρειαζόταν για να πετύχουμε τον πολύ σημαντικό στόχο μας. Περάσαμε το μήνυμά μας με αρκετή δουλειά και γυρίσαμε πίσω χωρίς άλλα άγχη. Είδα ανθρώπους να μιλούν διαφορετική γλώσσα αλλά να έχουν το ίδιο όραμα με εμένα. Με έκανε χαρούμενη, με έκανε να ελπίζω περισσότερο και μου έδωσε ενέργεια να συνεχίσω να συμβάλλω όσο μπορώ στην ομάδα της Θεσσαλονίκης και να κάνω αυτά τα “μικρά” αλλά τόσο σημαντικά πράγματα στην πόλη μου. Δεν θα ξεχάσω τους ανθρώπους που γνώρισα, το πόσο όμορφα ένιωθα κάθε λεπτό στην Μάλτα και το πώς μέσα από την Greenpeace είμαι ο άνθρωπος που μικρή ονειρευόμουν να γίνω.
Θανάσης Τσιτσάκος
Η Μάλτα ήταν για μένα η δεύτερη μου δράση με την Greenpeace και μου επιβεβαιώνει για μία ακόμη φόρα πόσα κοινά πράγματα έχω με τόσους άλλους ανθρώπους από διαφορετικά μέρη σε όλων τον κόσμο. Στην Μάλτα παλέψαμε για να έχουμε τους ωκεανούς μας καθαρούς, χωρίς πλαστικά, και για την προστασία όλων των θαλάσσιων οργανισμών που είναι άμεσα εξαρτώμενοι από αυτούς, κομμάτι των οποίων είμαστε και εμείς. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε γιατί αλλιώς δεν θα μπορέσουμε ποτέ να ζήσουμε με ειρήνη άνθρωποι και ζώα.
© Bente Stachowske / Greenpeace
Ελένη Παλαπαΐδου
Υπάρχουν κάποιες στιγμές και κάποιες εμπειρίες στη ζωή σου που θα ζουν μέσα σου για πάντα. Μέσα σε αυτές βρίσκεται και η εβδομάδα που πέρασα στην Μάλτα. Ήταν μία εβδομάδα γεμάτη ανάμεικτα συναισθήματα, άγχος και φόβο για το τι θα αντιμετωπίσω αλλά και απίστευτο ενθουσιασμό και αγωνία. Σκοπός μας ήταν μέσα σε λίγα 24ώρα να οργανωθούμε και να δράσουμε ομαδικά με άτομα που ως επί το πλείστον δεν γνωρίζαμε και με καταγωγή από άλλες χώρες. Κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ είναι οι δυνατές φιλίες που δημιουργήσαμε παρά τις απαιτήσεις της δράσης και το δέσιμο που πλέον έχουμε μεταξύ μας.
© Bente Stachowske / Greenpeace
Έρικ Ντόβας
Όταν μου ζητήθηκε να γράψω μια μικρή παράγραφο για όσα συνέβησαν στην Μάλτα, σκέφτηκα ότι είναι δύσκολο τόσα συναισθήματα και τόσες αναμνήσεις να αποτυπωθούν με λόγια. Προσπαθώντας να συμμαζέψω την σκέψη μου, όλο και περισσότερες εικόνες περνούσαν από μπροστά μου: οι άνθρωποι, οι στιγμές, οι δυνατές συγκινήσεις. Και κάπως έτσι ήταν. Από τη μια βρίσκεσαι ανάμεσα σε άγνωστους, που εκ πρώτης όψεως δεν έχετε κανένα κοινό σημείο, ούτε κοινή γλώσσα ούτε εθνικότητα. Από την άλλη όμως τελικά αισθάνεσαι ασφαλής δίπλα τους, γιατί στέκεστε όλοι μαζί για ώρες μαζί στο ίδιο σημείο για μια κοινή ιδέα, γίνεστε η φωνή όσων δεν μπορούν να ακουστούν. Αυτό είναι η Greenpeace, μια μεγάλη οικογένεια, που δεν βάζει φράχτες και σύνορα στις ιδέες. Αυτή ήταν η σκέψη που χαράχτηκε δυνατά μέσα στο μυαλό μου, το να στέκεσαι μες στην καταιγίδα με τόσους διαφορετικούς ανθρώπους για μια κοινή ιδέα, έναν κοινό σκοπό. Γιατί αυτά είναι όσα πιστεύω και θέλω να πρεσβεύω, γιατί αυτοί είναι οι δικοί μου ήρωες.
Πάτα εδώ