Ώστε λοιπόν η ανθρωπότητα πιάστηκε απροετοίμαστη σε μία μεγάλη παγκόσμια πανδημία… Αν αυτό που ζούμε σήμερα καταφέρουμε να το εκλάβουμε ως ένα χρήσιμο ‘καμπανάκι’ ενόψει της συνέχειας, θα εξαρτηθεί καταρχήν από την αναγνώριση δύο βασικών δεδομένων.
Πρώτον, χωρίς ισχυρό σύστημα δημόσιας υγείας είμαστε όλοι εκτεθειμένοι – μηδενός εξαιρουμένου – σε μία πανδημία. Κανένα ιδιωτικό σύστημα υγείας δεν είναι ικανό να προστατέψει μαζικά την κοινωνία από τις επιπτώσεις μίας παγκόσμιας πανδημίας. Δεν είναι σχεδιασμένο για αυτόν τον σκοπό. Την ώρα της ύστατης κρίσης όλοι στρέφονται στον ‘lender of last resort’, για να χρησιμοποιήσουμε έναν οικονομικό όρο. Όπου αυτός πάντα είναι το δημόσιο.
Δεύτερον, σε έναν πλανήτη που νοσεί, νοσεί και ο άνθρωπος. Είναι βέβαιο ότι η κλιματική κρίση – ιδιαίτερα αν δεν περιοριστεί σε ελεγχόμενα επίπεδα – σε συνδυασμό με τη συνεχόμενη καταστροφή των φυσικών οικοσυστημάτων, θα οδηγήσει σε δραματική έξαρση των επιπτώσεων στην υγεία μας. Πανδημίες τύπου SARS-CoViD-2 και θανατηφόρα νοσήματα που μέχρι πριν από λίγα χρόνια δεν υπήρχαν καν στο λεξιλόγιό μας.
Συνεπώς, για να μην μακρυγορούμε: Χρειαζόμαστε ένα ισχυρό και αποτελεσματικό σύστημα δημόσιας υγείας, όσο χρειαζόμαστε μία υγιή οικονομία η οποία προστατεύει τον πλανήτη και κατ’ επεκταση εμάς και τα δικαιώματά μας. Αν αναπνεύσει ο πλανήτης, θα αναπνεύσουμε καλύτερα κι εμείς.
Η συγκυρία δεν προσφέρεται για πολιτικές επικοινωνιακές ασκήσεις… Ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειονότητα βραχυπρόθεσμα αποδέχτηκε τα (σωστά) περιοριστικά μέτρα. Ανησυχεί δικαίως, όμως, για το αύριο.
Κανείς δεν θέλει αυτό που ζει σήμερα να γίνει συνήθεια στο μέλλον. Σε ένα μέλλον το οποίο μοιάζει απειλητικό για την υγεία, τον πλανήτη και τα βασικότερα ανθρώπινα δικαιώματά μας. Σαν επεισόδιο από το Black Mirror, όπως εύστοχα σχολιάστηκε στα social media.
Η επιδημία θα λειτουργήσει ως επιταχυντής διαδικασιών που κάθε άλλο παρά παροδικές θα είναι. Θα είναι οι διαδικασίες αυτές προς τη σωστή κατεύθυνση; Αντί δηλαδή να στηρίξουμε τη δημόσια υγεία και να φτιάξουμε μία ανθεκτική, δικαιότερη και φιλική προς το περιβάλλον οικονομία, θα κρατήσουμε μόνο τα μέτρα αστυνόμευσης;
Αν βγούμε σοφότεροι από τη σημερινή κρίση, θα είναι επειδή θα έχουμε αντιληφθεί ως κοινωνία ότι η ατομική ευθύνη είναι απολύτως απαραίτητη, αλλά μπορεί να σε πάει μέχρι τα μισά του δρόμου. Για το υπόλοιπο χρειάζεται κεντρικό όραμα και σχεδιασμός προς μία ανθρωποκεντρική οικονομία η οποία προάγει το συλλογικό συμφέρον προστατεύοντας το περιβάλλον, την υγεία και τα δικαιώματά μας ως πολίτες και ως άνθρωποι.
Η δράση μας στηρίζεται αποκλειστικά σε δωρεές πολιτών. Υποστήριξέ μας
Πάτα εδώ
