Μέσα Ιουλίου 2011. Πλάκα Νάξου. Μάσκα, αναπνευστήρας και κολύμπι μέχρι την ξέρα.
Εμαθα ένα-ένα τα λίγα πετραδάκια που υπήρχαν στη διαδρομή ως την ξέρα και έσπαγαν τη μονοτονία της κυματιστής άμμου. Σιγα σιγα εξοικειονώμουν με το χώρο και πρόσεχα τις λεπτομέρειες. Στη συνέχεια γνώρισα και άλλους θαλασσινούς επισκέπτες της περιοχής. Ήταν 2-3 σπάροι, 2 μπαρμπουνάκια που ξεφευγαν απο την ξερα και μερικοί ακόμα. Τη διαφορά όμως την έκανε ένα σαλάχι.
Μικρό, 30-40 πόντους με την ουρά, μη φανταστείτε κάποιο θηρίο. Το συναντούσα κάθε φορά, το περίμενα να καθήσει στην άμμο και να καμουφλαριστεί, βούταγα και το λαχταρούσα και αυτό έφευγε για να ξανακρυφτεί λίγα μέτρα πιο πέρα. Η καθημερινή μας συνάντηση έγινε μέρος της ρουτίνας των διακοπών μου (τότε).
1η Αυγούστου. Τα στήφη έχουν κατακλύσει τις παραλίες. Τελευταία μου μέρα πριν γυρίσω στην ήσυχη πια πόλη. Από την παραλία αγναντεύω τη θαλασσα. Στα 3 μέτρα η κοπελιά καπνίζει νευρικά (προφανώς δεν εχει βγει ακόμα από τον ρυθμό της πόλης). Τη βλέπω να χαμογελά καθώς βλέπει τον φίλο της να βγαίνει από τη θάλασσα. Αρχίζουν αμέσως την πλάκα. Είναι ψαροντουφεκάς και μόλις έκανε την πρώτη βουτιά των διακοπών. Γελάνε και λένε να βάλουν μπροστά τα τηγάνια και τις ψησταριές. Στην άκρη της δελφινιέρας σπαρταράει … το σαλάχι μου. Βουτάω σαν παλαβός στο νερό. Κάνω τη διαδρομή πολλές φορές. Εξαντλούμαι. Δεν το βλέπω πουθενά. Τα μαζεύω και φεύγω.
Έχει περάσει πια πολύς καιρός και προσπαθώ να το εκλογικεύσω.
Υπάρχουν γύρω στις 500.000 ερασιτεχνικές άδειες αλιείας στη χώρα μας. Χώρια οι απλοί ψαροντουφεκάδες (αυτοί δεν εχουν άδεια). Ανάμεσά τους βάρκες, βαρκάκια, δίχτυα, παραγάδια και όλα τα καλα. Αν η κάθε άδεια πιάνει μόλις 2 κιλά ψάρια τον μήνα (24 κιλά το χρόνο) αυτό μας κάνει … 12.000 τόνους!!! Μήπως αξίζει να το ξαναδούμε πιο προσεκτικά; Σήμερα, δεκάδες χιλιάδες παράκτιοι ψαράδες δυσκολεύονται να βγάλουν ένα στοιχειώδες μεροκάματο αφού δεν βρίσκουν πια ψάρια στις θάλασσές μας.
Μήπως είναι καιρός να ξαναδούμε το μέγεθος και τις επιπτώσεις της ερασιτεχνικής αλιείας;
