Αδέλφια μας πρόδωσαν.
Μετά τη Γερμανία, έρχεται και η Κίνα στη σειρά των χωρών που σταματούν το κτίσιμο νέων ανθρακικών μονάδων. Επιπλέον, η Κίνα ματαιώνει την ολοκλήρωση ανθρακικών μονάδων που ήδη βρίσκονται στη φάση της κατασκευής. Και η μικρή Ελλάδα; Α, αυτή υπογράφει συμφωνίες και με τις δυο χώρες για την κατασκευή νέων λιγνιτικών σταθμών στην Ελλάδα στο όνομα της ανάπτυξης που έρχεται καλπάζοντας! Ίσως το τέλος της λογικής;
Όχι, τα πράγματα είναι πιο χυδαία και κυνικά: το λόμπι του λιγνίτη που απαρτίζεται από μία συνδικαλιστική ελίτ και επενδεδυμένα συμφέροντα κρατούν την Ελλάδα δέσμια σε αναχρονιστικές ενεργειακές επιλογές. Το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι να μην ταράξει κανείς τη βολή τους, με οποιοδήποτε κόστος.
Ο εγχώριος λιγνίτης (πρακτικά λάσπη με εξαιρετικά χαμηλή θερμιδική αξία) και το πετρέλαιο (πάντα εισαγόμενο όπως και το φυσικό αέριο) μονοπωλούν το κρατικό επενδυτικό ενδιαφέρον στα ενεργειακά στην Ελλάδα της κρίσης. Στη χώρα του κρατικού καπιταλισμού δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι η συντριπτική πλειονότητα της ιδιωτικής επιχειρηματικότητας εξαρτάται από το δημόσιο και απλώς ακολουθεί τις επιλογές του. Δεν υπάρχει καμιά άλλη δικαιολογία που να μπορεί να εξηγήσει την εμμονή της σημερινής κυβέρνησης στον λιγνίτη, αλλά και στην κατασκευή / ανακαίνιση πλειάδας πετρελαϊκών σταθμών στα νησιά μας που τα μαστιγώνει ο αέρας και τα στεγνώνει ο ήλιος. Χωρίς να θίξουμε το τεράστιο θέμα της γεωθερμίας, κυρίως στο Αιγαίο, η οποία θα μπορούσε να μειώσει σημαντικά το κόστος παραγωγής ρεύματος (αλλά θα χάλαγε το παιχνίδι σε πολλούς σημερινούς «παίκτες»).
Επιτρέψτε μου μια διευκρίνιση: επί είκοσι και πλέον έτη προσπαθήσαμε να πείσουμε την διοίκηση και τα πολιτικά κόμματα για τα οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά οφέλη από τη στροφή στην καθαρή ενέργεια και στη συνέχεια καταδείξαμε ότι αυτό είναι απολύτως εφικτό. Από τον περασμένο Δεκέμβρη και τη Διάσκεψη του Παρισιού έχει δημιουργηθεί πλέον και το απαραίτητο διεθνές πλαίσιο το οποίο προσφάτως απόκτησε και νομική ισχύ. Το επιχείρημα «δεν γνώριζα» δεν ισχύει για κανέναν πλέον. Σημειολογικά, η χώρα μας επέλεξε να επικυρώσει τη διεθνή συνθήκη για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών την ίδια ημέρα που έφερνε στη Βουλή για επικύρωση μνημόνιο συνεργασίας με Κινεζική εταιρεία για την κατασκευή νέου λιγνιτικού σταθμού. Διαχρονικά και διακομματικά, η στάση της χώρας μας στο θέμα είναι ζηλευτά συμπαγής και απαράλλαχτη.
Να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους λοιπόν: οι πολιτικοί μας ηγέτες γνωρίζουν πάρα πολύ καλά. Απλώς επιλέγουν στο όνομα της πολιτικής τους επιβίωσης (αναφέρομαι στο σύνολο των πολιτικών κομμάτων, νέων και παλαιότερων) να μη διαταράξουν τις κρατούσες ισορροπίες και τις σχέσεις τους με τα μαγαζιά (καθόλου μαγαζάκια) από το ενεργειακό χθες. Σε ένα κόσμο που αλλάζει, η χώρα μας επιλέγει να επενδύσει στο μαύρο παρελθόν ακόμη και αν αυτό κοστίζει 550 ανθρώπινες ζωές κάθε χρόνο.
Κατά τα άλλα: λύσεις υπάρχουν, είναι οικονομικές, είναι καθαρές, προσφέρουν περισσότερες θέσεις εργασίας, προστατεύουν τη δημόσια υγεία, μειώνουν κατακόρυφα την εξάρτηση από ξένα και ντόπια ολιγοπώλια, είναι αποκεντρωμένες και εφαρμόζονται ήδη σε όλο τον κόσμο.
Κάθε «καινούργιος» λιγνιτικός σταθμός είναι ένα ακόμη εμπόδιο στην παγκόσμια προσπάθεια για την αντιμετώπιση των κλιματικών αλλαγών. Κάθε «καινούργιος» πετρελαϊκός σταθμός, πέρα από τη ρύπανση, βυθίζει ακόμη περισσότερο στην εξάρτηση και τα χρέη την οικονομία της χώρα μας.
