Onze organisatie bestaat een halve eeuw en dat willen we volgend weekend vieren met jou tijdens het evenement Green Village. Onze collega Caroline Dossche heeft een lange geschiedenis met Greenpeace en deelt graag met ons haar mooiste en moeilijkste momenten.
Hoe is het bij Greenpeace begonnen voor jou?
“Ik heb een heel lange geschiedenis met Greenpeace. In 1992 nam ik deel aan een grote protestactie die meer dan 9 maanden duurde: een voettocht van het VN-hoofdkwartier in New York tot aan de nucleaire testsite in Nevada. De zogenaamde “Walk Across America for Mother Earth” (georganiseerd door ‘Voor Moeder Aarde’ ) was 5000 kilometer lang. Zo wilden we onder andere Native Americans of inheemse Amerikanen steunen in hun strijd tegen kernproeven op hun land.”
“Ik was één van de vier Belgische activisten die een geweldloze actie deden op de testsite in Nevada om de ontploffing van een atoombom tegen te houden. Tijdens die actie stapten we 50 km door een compleet verwoest landschap. Ik was enorm geraakt door wat ik zag om me heen. Een jaar later, terug in België, ben ik dan vrijwilliger en activist geworden bij Greenpeace. Ik wilde per se meehelpen om de wereld een beetje beter te maken voor iedereen en alles. Jarenlang heb ik meegedaan aan acties in België en ver daarbuiten. En in 2001 vroeg Greenpeace België of ik voor hen aan de slag wou als coördinator voor de activisten, en dat doe ik tot op vandaag.”
Wat was je eerste actie met Greenpeace?
“Dat was in 1994, een actie tegen het gebruik van MOX-brandstof bij de kerncentrale van Tihange. Toen werd hoogradioactief afval nog gerecycleerd als brandstof en hergebruikt in de van Tihange 2-reactor. We hadden een heel groot spandoek gemaakt – 20 op 20 meter, geloof ik – waarop ‘STOP MOX’ stond geschilderd. Onze klimmers zouden dit spandoek ophangen aan de rotswand tegenover de kerncentrale in Tihange. Het was als een accordeon opgeplooid, en we gaven het doek voorzichtig door aan de klimmers die al tegen de rotswand hingen. Er was veel wind op die plek en plots sloeg de wind erin. We probeerden nog het spandoek goed vast te houden, zodat het niet weg zou waaien. Maar ik werd secondenlang een paar centimeters van de grond getild door de wind, die vrij spel had. En dat allemaal op een rotswand boven de Maas tijdens mijn allereerste actie. Het was nogal een vuurdoop.”
Je bent ook met fotografie bezig. Wat zijn je favoriete Greenpeace-foto’s?
“Moeilijke vraag, maar ik kies toch voor 2 foto’s van acties waar ik zelf bij was.”
“Dit was de Stop Nuclear Testing’-actie boven de Taj Mahal in India, in juni 1998 (zie hieronder)”
“Hier zie je mij in 2007 tijdens een actie tegen fout tropisch hout in de haven van Antwerpen.”
Wat was de moeilijkste actie om te organiseren?
“Voor mij persoonlijk was dat de ‘Stop Nuclear Testing’-actie in juni 1998, de luchtballon boven de Taj Mahal in India (zie foto hierboven). In dat jaar besliste India om enkele nucleaire testen uit te voeren, bij wijze van machtsvertoon tegenover buurland Pakistan. Greenpeace International had me gevraagd om als vrijwilliger te gaan helpen met de voorbereiding van de luchtballon, met name om de slogan op beide kanten van de luchtballon aanbrengen.”
“Omdat alles zeer dringend was, had ik maar 4 dagen om mijn reis naar India voor te bereiden, aanvraag van visum, verplichte inentingen, etc. Het is een lang verhaal, maar het grootste probleem was dat de luchtballon vast zat bij de douane voor onbepaalde tijd, en dat ik vanaf nul moest beginnen. Zo heb ik markten in Delhi afgeschuimd om grote hoeveelheden stof en massa’s sluitspelden te kopen. In een kleine ruimte heb ik letters van 3 op 3 meter moeten tekenen op de stof om die dan voorzichtig uit te knippen. Mijn enige referentie was een kleine foto van de luchtballon die ik uit België had meegenomen. Tot overmaat van ramp was het eind juni en moessontijd in India – dus temperaturen tot 50°C – en was ik intussen ook nog ziek geworden, waarschijnlijk van besmet water.”
“Toen de ballon eindelijk werd vrijgegeven door de douane moeten we onmiddellijk ‘s nachts naar Agra rijden (waar de Taj Mahal staat) om daar in een zaaltje de letters op het zeil rond de ballon spelden, letter per letter. Bij zonsopgang werd de ballon opgelaten, terwijl ik nog niet eens had kunnen controleren of alle letters wel in de juiste volgorde waren vastgespeld. Stress alom! En daarna de immense opluchting toen ik zag dat de 2 slogans perfect pasten en alle letters op de juiste plek stonden.”
“Het avontuur was nog niet gedaan: toen de ballon landde, doken er Indiase soldaten op met getrokken wapens en moesten we mee naar het politiekantoor. Na een paar spannende uren werden we vrijgelaten. Ik ben nog altijd heel fier op deze actie, hoe zwaar het ook is geweest.”
Was je ooit bang tijdens een actie?
“Echt bang ben ik nog niet geweest, denk ik. Wel nerveus over het verloop van de actie of een onderdeel ervan. Ik voel ook soms spanning als ik denk aan hoe omstanders, de politie of buitenstaanders zouden kunnen reageren op een actie en op onze aanwezigheid. En natuurlijk ben ik ook altijd benieuwd of er confrontaties of conflicten zullen ontstaan tijdens een actie, want dat kan soms heel spannend zijn. Maar we doen allemaal ons uiterste best om veilig, professioneel, geweldloos, ja, zelfs liefdevol te handelen tijdens acties. Steeds met veel respect. Maar over onze boodschap zelf valt niet te onderhandelen.”
Wat is volgens jou de grootste uitdaging voor de toekomst?
“Ik wil dat niemand zich uitgesloten voelt en dat iedereen zich betrokken voelt om van de wereld een betere, gezondere, duurzamere plek te maken. Ik voel mij genoodzaakt om, hopelijk samen met heel veel anderen, te blijven strijden voor een duurzaam klimaat, duurzame, biologische landbouw, een wereld zonder gif, zonder kernwapens, zonder oorlog, zonder armoede… Tegelijkertijd ben ik ook realistisch. Ik vrees dat dit een eeuwige strijd is. Maar ik denk dat er heel veel mensen hierbij moeten worden betrokken, want de wereld is van iedereen en alles.”