Mijn leven zonder auto in Brussel

Onze afhankelijkheid van de auto schaadt de gezondheid en het klimaat. Hoewel de alternatieven nog veel beter kunnen, wagen sommigen al de sprong door te kiezen voor nieuwe, duurzame en doeltreffende vormen van vervoer. Lees de getuigenis van Katia Xenophontos, die drie jaar geleden besliste om haar auto van de hand te doen.

Ik teken voor een betere mobiliteit

Ik ben opgegroeid op het platteland, niet zo ver van Brussel. In mijn familie was een leven zonder auto ondenkbaar. Toen ik 18 was, haalde ik mijn rijbewijs en twee jaar later kocht ik mijn eerste auto.

Ik heb altijd een auto gehad. Altijd. Zelfs toen ik in Brussel kwam wonen. Ik was één van die mensen die voor alles en voor niets de auto nemen: om naar de buurtwinkel te gaan, om te gaan werken, elke dag, op vier kilometer van waar ik woon. Ik dacht er zelfs niet aan om het anders te doen.

De file te veel

De klik kwam er vijf jaar geleden: op een regenachtige ochtend deed ik over de 4 km tot aan mijn werk… 40 minuten. Ik weet nog dat ik me verveelde in de file, alleen in mijn auto. En toen keek ik naar de mensen die me voorbijreden op de fiets. En plotseling voelde ik me heel dwaas, want ik herinnerde me dat ik eigenlijk was opgegroeid op een fiets.

De volgende dag nam ik een Villo. Een jaar later kocht ik mijn eigen stalen ros. Ik had nog altijd mijn auto, “in geval van nood”, je kent dat wel. Voor iemand die altijd een auto heeft gehad, is zelfs het idee om die van de hand te doen al benauwend: je bent bang om iets te missen.

Daarna volgde een lange bedenktijd, van twee jaar, dus. Twee jaar waarin ik elke avond wanneer ik met de fiets thuiskwam van het werk een verstrooide blik op Titine gooide om na te gaan of toch niemand haar beschadigd had.

Vaarwel auto

Na twee jaar twijfelen was mijn auto uiteindelijk een last geworden: ik betaalde (verzekering, belasting, onderhoud, enz.) voor iets wat me eigenlijk haast niet meer van dienst was. Ik bedacht bij mezelf: ik heb het geluk dat ik in een grote stad woon, met overal openbaar vervoer, een Cambio-standplaats aan het eind van de straat en taxi’s bij de vleet. Waarom zou ik blijven betalen voor deze auto, die niet alleen geen enkel nut meer voor me heeft, maar die bovendien nutteloos ruimte inneemt op de openbare weg, door bijna 100% van de tijd stil te staan?

Met een dubbel gevoel plaatste ik een zoekertje online plaatste om hem te verkopen. En met klamme handjes overhandigde ik de sleutels aan de koopster. Hoe benauwd ik me voelde wanneer ik mijn nummerplaten naar de post bracht. De brief van uitschrijving hangt nog altijd op mijn koelkast.

Ruimte voor de fiets en de trein

De voorbije drie jaar heb ik nog nooit een auto hoeven te huren: ik verplaats me meestal met de fiets, in Brussel en ook erbuiten. Als ik verder weg moet, bijvoorbeeld om mijn familie te bezoeken, neem ik de trein.

Wat ik niet mis sinds ik mijn auto heb verkocht? Vastzitten in de file. Alleen. In mijn auto. Achter een andere auto die zijn uitlaatgassen rechtstreeks in mijn neus blaast. 35 minuten rondrijden bij het thuiskomen om een parkeerplaats te vinden. Mijn verzekering betalen. Mijn autobelasting betalen. Het onderhoud van Titine betalen. De reparaties van Titine betalen. Benzine voor Titine betalen. Gaan kijken of niemand Titine beschadigd heeft, sinds ik er de laatste keer mee gereden heb…

Wat ik heb gewonnen sinds ik mij in Brussel met de fiets verplaats? Een betere conditie, veel minder stress, meer zelfvertrouwen, gespierde dijen en een betere gezondheid. En ik heb vooral het plezier teruggevonden om me te verplaatsen in deze stad waar ik zo van houd.

Het leven kent rare kronkels: als je vier bent, ontdek je dat de fiets een bron van geluk is. Met achttien jaar vergeet je dat, omdat je eindelijk een motorvoertuig mag besturen, als een verantwoordelijke volwassene. En als je dan dertig of veertig bent, herontdek je wat je eigenlijk al wist, namelijk dat de fiets wel degelijk een bron van geluk is.