พูดถึงเรื่องราวการท่องเที่ยวเชิงธรรมชาติแล้ว ผู้คนมักหลงใหลการเดินเข้าป่าเพื่อหาความสวยงามของธรรมชาติ บ้างก็อยากไปสนุกกับกลุ่มเพื่อน บ้างก็อยากขึ้นไปถ่ายภาพสวย ๆ บ้างก็เพียงแค่อยากท้าทายตัวเอง รีเฟรชตัวเองอีกครั้ง
แต่สิ่งที่เกิดขึ้นหลังจากที่บรรลุสิ่งที่อยากทำแล้วเบื้องหลังนั้น เป็นอะไรไปไม่ได้ก็คือขยะต่างๆ ที่หลาย ๆ คนนำไปเข้าไปได้แต่ดันหลงลืมที่จะหยิบมันติดกลับมา
ผมเองก็เป็นคนนึงที่หลงใหลในการเดินไปเรื่อย ๆ บนเขา เพียงแค่อยากสูดอากาศดี ๆ พูดคุยสนุก ๆ กับกลุ่มเพื่อน ในช่วงวันหยุดที่ผ่านมา ผมได้มีโอกาสเข้าป่าอีกครั้ง ที่น้ำตกปิตุ๊โกร จังหวัดตาก การเดินทางครั้งนี้ก็เหมือนการเดินป่าขึ้นเขาเหมือนครั้งก่อน ๆ แต่ต่างกันที่ว่าได้มาเจอกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่ทำให้เห็นว่า นอกจากการท่องเที่ยวแล้ว ต้องไม่สร้างภาระให้กับพื้นที่นั้นอีกด้วย
ในตอนเช้าผมลุกขึ้นมาจากเต้นท์ที่กางไว้แบบลวก ๆ ในป่าไผ่ เมื่อผมกำลังจะเดินไปแปรงฟันในตอนเช้า กลับได้ยินเสียงหนึ่งที่หยุดให้หันกลับไป
“ พี่ ๆ มาทานกาแฟกันครับ กาแฟสัญญาใจ ”
เต้นท์เล็ก ๆ ในป่าผื่นใหญ่กับกาแฟสัญญาใจ ซึ่งถ้าหากพูดไปเป็นเหมือนการสัญญาปากเปล่าลม ๆ แต่แน่นไปด้วยความรู้สึก
กิจกรรมนี้เกิดขึ้นจากกลุ่มคนที่หลงใหลในการท่องเที่ยวกลุ่มหนึ่งที่เรียกตัวเองว่า ‘อาสาเที่ยว’ พวกเขาเริ่มจากอยากจะให้การท่องเที่ยวของพวกเขาเป็นอะไรมากกว่าการท่องเที่ยว มันต้องมีคุณค่าอะไรบางอย่างเกิดขึ้นมาด้วย
“ครั้งหนึ่งเราเคยมาที่นี่เมื่อต้นปีที่ผ่านมาก่อนเปิดฤดูกาลท่องเที่ยวน้ำตกปิตุ๊โกร เราก็ได้มาร่วมเป็นอาสาที่ช่วยชุมชนเก็บขยะ ซึ่งเก็บได้ประมาณตันกว่าที่แบกเดินเท้ากันออกไป เราจึงคิดต่อว่าขยะพวกนี้ล้วนเกิดจากคนที่เข้ามาเที่ยวเกือบแทบทั้งนั้น ผมจึงเกิดแนวคิดที่ตัวผมเองชอบกาแฟอยู่แล้ว จึงใช้ความถนัดของตัวเอง และก็ชวนเพื่อน ๆ มาร่วมกันชงกาแฟให้กับคนที่มาในพื้นที่เพื่อสร้างสัญญาใจเล็ก ๆ ว่าจะไม่ทิ้งขยะไว้ข้างหลัง” คุณโอ๊ค หนึ่งในสมาชิกอาสาเที่ยว เล่าให้ฟัง
นอกจากกาแฟสัญญาใจแล้ว อาสาเที่ยวได้เข้าสู่ปีที่ 3 กับการทำกิจกรรมต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นจากการท่องเที่ยวไม่ว่าจะเป็นการเก็บขยะ การสร้างฝายชะลอน้ำ หรือการจัดการปัญหาขยะภายในชุมชนห่างไกล เพื่อสร้างสิ่งดี ๆให้กับพื้นที่ที่พวกเขาก้าวเดินเข้าไป
“บางครั้งคนเราก็หลงลืมไปว่าการที่ทำให้ตัวเองความสุขนั้นแท้จริงแล้วนั้นคืออะไร การให้นี่แหละความสุขที่แท้จริงที่ทำให้หลาย ๆ ร้อยยิ้มเกิดขึ้นอย่างไม่รู้ลืมก็เป็นได้”
ตัวผมเองได้รับรู้ได้ในใจ และยังเชื่อว่ายังคงมีกลุ่มคนอีกมากมายที่ลุกขึ้นมาทำอะไรบางอย่างเพื่อเปลี่ยนแปลงโลกใบนี้โดยใช้สิ่งที่ตัวเองรักและถนัดในการสร้างมันขึ้นมา เหมือนสิ่งเล็ก ๆ ที่ผมได้พบโดยบังเอิญในผื่นป่าอย่าง กาแฟสัญญาใจ จากคนกลุ่มนึงที่ชื่อว่า อาสาเที่ยว
